...
Θυμάμαι όταν μου πήραν το πρώτο μου ποδηλατάκι. Ήταν δώρο της νονάς μου. Δεν μου το έφερε όμως εκείνη. Οι γονείς μου μου το έδωσαν. Δεν την ευχαρίστησα ποτέ για το ποδηλατάκι. Τότε ήταν στο νοσοκομείο, επειδή είχε κάτι στο στομάχι της. Ή ετσι μου είχαν πει. Ήθελα να βγει να την ευχαριστήσω. Αλλά δε βγήκε ποτέ. Αργότερα έμαθα, ότι στην πραγματικότητα είχε Aids. Τέλος πάντων. Δεν έχει τόσο σημασία πια. Πέρασε.
Έλεγα για το ποδηλατάκι. Ήταν ένα κίτρινο, με έναν πράσινο κροκόδειλο στον κεντρικό άξονα, να χαμογελάει. Ολοκαίνουριο γυαλιστερό, με τις βοηθητικές του να πατάνε γερά στο έδαφος. Τρίτη δημοτικού ήμουν τότε. Έκανα με βοηθητικές. Γκράνκα γκρούκνα, γκράνκα γκρούνκα, χριιιιιιιιτς, χρουυυυτς στις πλάκες της αυλής. Τα νεύρα της μαμάς μου, κρόσσια. Μέχρι που ο πατέρας μου αποφάσισε να βγάλει τις καταγραντζουνισμένες βοηθητικές, που είχαν πάψει να γυαλίζουν, να σε προκαλούν με το σκούρο μαύρο τους, και να σου δίνουν την αίσθηση ότι τίποτα άλλο δεν είναι πιο σταθερό στον κόσμο. Ξεκίνησε να μου μαθαίνει χωρίς βοηθητικές. Στο δέντρο του κήπου, εκεί στη μεγάλη στροφή, καταγραντζουνίθηκα και κατασκίστηκα. Κάθε φορά, εκεί έπεφτα. Τι το κεφάλι, τι το γόνατο, οι πευκοβελόνες να τσιμπάνε άσχημα οι άτιμες. Πεύκο το δέντρο. Με διπλό κορμό. Και κει, στο μονοπατάκι με τις πλάκες, να σου το...."σαμαράκι", πάρτο κάτω το Μαρουλάκι. Γκντούπ. Μου θύμιζε πώς είχα σκίσει το γόνατό μου στο μάρμαρο.
Έκανα με το ποδηλατάκι το πλαστικό, στο μάρμαρο που έχει πριν τον κήπο, για να μπαίνει το τραπέζι, οι καρέκλες κλπ κλπ. Έτρεχα σα τρελή, και βζουπ, εντελώς ξαφνικά, βρίσκομαι να σέρνομαι στο μάρμαρο. Αφού σηκώνομαι και ξεσκονίζομαι(ας πούμε) και όλα τα σχετικά, καταλαβαίνω γιατί πονάει αφόρητα το γόνατό μου. Το είχα σκίσει, κατά ένα περίεργο τρόπο, στο λείο μάρμαρο. Αργότερα μάθαμε, ότι έπρεπε να είχα κάνει ράματα. Ακόμα έχω το σημάδι.
Σιγά σιγά, φωνάζοντας γιατί ο μπαμπάς μου κράταγε απλώς τη σέλα, όχι εμένα(μάλιστα πολλές φορές είχα την εντύπωση με άφηνε τελείως), τελικά έμαθα ποδήλατο. Το γέλιο όμως ήταν, ότι μαζί με μια φίλη μου, που έμαθε ποδήλατο και κείνη εκεί γύρω, κάναμε τα ποδήλατα άλογα, πέρναμε τις τσουγκράνες, μαζεύαμε τις πευκοβελόνες σε σορούς, και ταΐζαμε τα "άλογα". Πάνω σε αυτό, στήναμε τρελές ιστορίες. Δε θα το ξεχάσω ποτέ. Η κίνηση που παίρνω με την τσουγκράνα μια φούχτα πευκοβελόνες και τις αφήνω μπροστά στη ρόδα του ποδηλάτου, ψιθιρίζοντας, φάε αλογάκι, έχουν χαραχτεί στη μνήμη μου. Τα θυμάμαι και γελάω. Έτσι ήμασταν όλοι μικροί. Έτσι.
Μαρουλάκι .
Έλεγα για το ποδηλατάκι. Ήταν ένα κίτρινο, με έναν πράσινο κροκόδειλο στον κεντρικό άξονα, να χαμογελάει. Ολοκαίνουριο γυαλιστερό, με τις βοηθητικές του να πατάνε γερά στο έδαφος. Τρίτη δημοτικού ήμουν τότε. Έκανα με βοηθητικές. Γκράνκα γκρούκνα, γκράνκα γκρούνκα, χριιιιιιιιτς, χρουυυυτς στις πλάκες της αυλής. Τα νεύρα της μαμάς μου, κρόσσια. Μέχρι που ο πατέρας μου αποφάσισε να βγάλει τις καταγραντζουνισμένες βοηθητικές, που είχαν πάψει να γυαλίζουν, να σε προκαλούν με το σκούρο μαύρο τους, και να σου δίνουν την αίσθηση ότι τίποτα άλλο δεν είναι πιο σταθερό στον κόσμο. Ξεκίνησε να μου μαθαίνει χωρίς βοηθητικές. Στο δέντρο του κήπου, εκεί στη μεγάλη στροφή, καταγραντζουνίθηκα και κατασκίστηκα. Κάθε φορά, εκεί έπεφτα. Τι το κεφάλι, τι το γόνατο, οι πευκοβελόνες να τσιμπάνε άσχημα οι άτιμες. Πεύκο το δέντρο. Με διπλό κορμό. Και κει, στο μονοπατάκι με τις πλάκες, να σου το...."σαμαράκι", πάρτο κάτω το Μαρουλάκι. Γκντούπ. Μου θύμιζε πώς είχα σκίσει το γόνατό μου στο μάρμαρο.
Έκανα με το ποδηλατάκι το πλαστικό, στο μάρμαρο που έχει πριν τον κήπο, για να μπαίνει το τραπέζι, οι καρέκλες κλπ κλπ. Έτρεχα σα τρελή, και βζουπ, εντελώς ξαφνικά, βρίσκομαι να σέρνομαι στο μάρμαρο. Αφού σηκώνομαι και ξεσκονίζομαι(ας πούμε) και όλα τα σχετικά, καταλαβαίνω γιατί πονάει αφόρητα το γόνατό μου. Το είχα σκίσει, κατά ένα περίεργο τρόπο, στο λείο μάρμαρο. Αργότερα μάθαμε, ότι έπρεπε να είχα κάνει ράματα. Ακόμα έχω το σημάδι.
Σιγά σιγά, φωνάζοντας γιατί ο μπαμπάς μου κράταγε απλώς τη σέλα, όχι εμένα(μάλιστα πολλές φορές είχα την εντύπωση με άφηνε τελείως), τελικά έμαθα ποδήλατο. Το γέλιο όμως ήταν, ότι μαζί με μια φίλη μου, που έμαθε ποδήλατο και κείνη εκεί γύρω, κάναμε τα ποδήλατα άλογα, πέρναμε τις τσουγκράνες, μαζεύαμε τις πευκοβελόνες σε σορούς, και ταΐζαμε τα "άλογα". Πάνω σε αυτό, στήναμε τρελές ιστορίες. Δε θα το ξεχάσω ποτέ. Η κίνηση που παίρνω με την τσουγκράνα μια φούχτα πευκοβελόνες και τις αφήνω μπροστά στη ρόδα του ποδηλάτου, ψιθιρίζοντας, φάε αλογάκι, έχουν χαραχτεί στη μνήμη μου. Τα θυμάμαι και γελάω. Έτσι ήμασταν όλοι μικροί. Έτσι.
Μαρουλάκι .
BUNJEE γιατί μας εγκατέλειψες;;;;;
Προς μεγάλη μου στεναχώρια, φίλε, σου ανακοινώνω ότι ο αγαπητός μας bunjee μας άφησε.Φυσικά και δεν πέθανε.Και φυσικά δεν μας αφησε για πάντα γιατί θα είχα αυτοκτονήσει.Δεν είναι και εύκολο να το πω αλλά θα το πω: ΜΙΑ ΒΔΟΜΑΔΑ ΧΩΡΙΣ BUNJEE!!!!Συγκρατείστε τα δάκρυα σας(όσο μπορείτε).Και να πεις ότι θα είναι κάπου κόντα να μπορούμε να κάνουμε την δουλειά μας?ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ!Ναι, Βουλγαρία. Απ' ότι καταλαβαίνεις το "κέντρο σωματικής και ψυχικής οδύνης"(if you know what I mean!) θα κλείσει προσωρινά.Εγω νόμιζα ότι θα "στηρίξουν" τον Bunjee οι φίλοι του (που λέει ο λόγος) αλλά πέρασα σήμερα απ' έξω και το φωτάκι (ξέρετε πιο φωτάκι? Αυτό στο χρώμα του τριαντάφυλλου!)...............................ΗΤΑΝ ΚΛΕΙΣΤΟ!!!Τους τυχερούς τους βούλγαρους, θα το γλεντήσουνε απόψε(τι απόψε? ΚΑθε μέρα θα το γλεντάνε).Βλέπεις, θα ανοίξουνε παράρτημα (ένα από τα χιλιάδες παρταρτήματα που έχουν) στη Βουλγαρία.
Καταλαβαίνω πως ο bunjee μας χάλασε τα σχέδια που 'χαμε κάνει για τα φετινά Χριστούγεννα, αλλά έτσι είναι η ζωή, όλο εκπλήξεις!Α ρε bunjeeeeeeee.
Κάτσε να 'ρθεις και θα δεις.Θα φας καλά!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ.............................................................................................σχεδόν!
Καταλαβαίνω πως ο bunjee μας χάλασε τα σχέδια που 'χαμε κάνει για τα φετινά Χριστούγεννα, αλλά έτσι είναι η ζωή, όλο εκπλήξεις!Α ρε bunjeeeeeeee.
Κάτσε να 'ρθεις και θα δεις.Θα φας καλά!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ.............................................................................................σχεδόν!
BUNJEE
Θα απορείτε όλοι τι σημαίνει αυτή η αλλόκοτη και γελοία λέξη.Αυτά, λοιπόν τα πέντε γράμματα αντιπροσωπεύουν το γυναικείο φύλο.Θα δείτε παρακάτω πως.
Ο "Βunjee" είναι ένα αθώο και σηνηθισμένο σκυλάκι που τρώει, γαβγίζει ανά διαστήματα και κάνει πιπί του στην πετσετούλα του .........ΝΟΤ!!!Όλα αυτά είναι εκ πρώτης όψεως.Άμα το γνωρίσεις καλύτερα θα καταλάβεις ότι είναι ένα σπάνιο σκύλι και δεν αναφέρομαι στην ράτσα του.Λοιπόν, για να μην πολυλογούμε ο bunjee είναι gay!!!Θα μου πεις πως το ξέρω.Δεν το ξέρω είναι η αλήθεια.Αλλά όταν βλέπεις ένα "σκύλο" με τεράστιο κώλο να σου τον τουρλώνει μπροστά στη μούρη σου περιμένοντας το μοιραίο πως το εξηγείς?"Ε, ντάξει σιγά το πράγμα", μου είχε πει ένας.'Οταν όμως του είπα ότι ο αδερφός του παιδιού που έχει το σκυλί είχε βάλει την μούρη του (του bunjee την μούρη) σε απόκρυφο σημείο και φώναζε "αααααα, αααααααα ,ΑΑΑΑΑΑΑΑΑ" το βούλωσε.
Αλλά δεν μπορείς να πεις, ο μικρότερος στην οικογένεια αυτή (στον οποίο αναφέρθηκα πριν) προσπαθεί όσο μπορεί κι αυτός για να τον επαναφέρει.Να, που που και προσπαθεί να του την παίξει (με ένα τσιμπιδάκι) αλλά..............................τον παίρνει ο ύπνος και δεν είναι ο μόνος.Τι εννοώ μ' αυτό?Δεν ήθελα να το πω αλλά δεν μπορώ να το κρατάω κρυφό.Ο bunjee και η παρθενιά έχουν χωρίσει εδώ και χρόνια.Και να φανταστείς η παρθενιά είναι η μόνη γυναίκα που τα έχει φτιάξει μαζί του, αν με καταλαβαίνεις...
Βασίλης Κουράτος
Ο "Βunjee" είναι ένα αθώο και σηνηθισμένο σκυλάκι που τρώει, γαβγίζει ανά διαστήματα και κάνει πιπί του στην πετσετούλα του .........ΝΟΤ!!!Όλα αυτά είναι εκ πρώτης όψεως.Άμα το γνωρίσεις καλύτερα θα καταλάβεις ότι είναι ένα σπάνιο σκύλι και δεν αναφέρομαι στην ράτσα του.Λοιπόν, για να μην πολυλογούμε ο bunjee είναι gay!!!Θα μου πεις πως το ξέρω.Δεν το ξέρω είναι η αλήθεια.Αλλά όταν βλέπεις ένα "σκύλο" με τεράστιο κώλο να σου τον τουρλώνει μπροστά στη μούρη σου περιμένοντας το μοιραίο πως το εξηγείς?"Ε, ντάξει σιγά το πράγμα", μου είχε πει ένας.'Οταν όμως του είπα ότι ο αδερφός του παιδιού που έχει το σκυλί είχε βάλει την μούρη του (του bunjee την μούρη) σε απόκρυφο σημείο και φώναζε "αααααα, αααααααα ,ΑΑΑΑΑΑΑΑΑ" το βούλωσε.
Αλλά δεν μπορείς να πεις, ο μικρότερος στην οικογένεια αυτή (στον οποίο αναφέρθηκα πριν) προσπαθεί όσο μπορεί κι αυτός για να τον επαναφέρει.Να, που που και προσπαθεί να του την παίξει (με ένα τσιμπιδάκι) αλλά..............................τον παίρνει ο ύπνος και δεν είναι ο μόνος.Τι εννοώ μ' αυτό?Δεν ήθελα να το πω αλλά δεν μπορώ να το κρατάω κρυφό.Ο bunjee και η παρθενιά έχουν χωρίσει εδώ και χρόνια.Και να φανταστείς η παρθενιά είναι η μόνη γυναίκα που τα έχει φτιάξει μαζί του, αν με καταλαβαίνεις...
Βασίλης Κουράτος
