Ο ΡΟΜΠΕΝ ΤΩΝ ΚΑΜΕΝΩΝ ΔΑΣΩΝ
Αδυνατώ να πιστέψω πως θα υπάρξει έστω κι ΕΝΑΣ μεταλλάς που θ’ αναφωνήσει «τι δουλειά έχει ο Τζιμάκος στο Hammer, ρε ‘σεις;;;». Απλά μου είναι αδύνατον! Τουναντίον, είμαι σίγουρος πως περιμένατε όλοι -όπως και του λόγου μου- κάτι τέτοιο από το περιοδικό μας που, αν μη τι άλλο, βρίσκεται από γεννησιμιού του υπό την «κατοχή» αλαφροΐσκιωτων μερακλήδων που μοιάζουν με ήρωες από cartoon… Άλλωστε, όπως πολύ σωστά είπε και ο ευφυέστατος καλλιτέχνης της ευθυτενούς Σάτιρας (όπως αυτή εννοείτο από τους αρχαίους ημών προγόνους), «δεν συμφωνώ με όρους και ταμπέλες του στυλ αυτός είναι σκυλάς και ο άλλος ροκάς, διότι έχω γνωρίσει λαϊκούς ανθρώπους και μουσικούς που είναι πολύ πιο rock περσόνες από κάποιους που δηλώνουν μεταλλάδες». Μέχρι τη δημοσίευση της υπόλοιπης κουβέντας μας με τον ΤΖΙΜΗ ΠΑΝΟΥΣΗ, που αφορά τα έργα και τις ημέρες του (βλέπε “One by One” στο επόμενο τεύχος), απολαύστε τον βαρύτερο (by all means) ροκά που ανέδειξε μέχρι σήμερα η Ψωροκώσταινα! Πες τα Τζιμάρα. Πες τα όπως μονάχα εσύ τολμάς και ξέρεις να τα λες. Kατ’ αρχάς ένα μεγάλο ευχαριστώ που δέχτηκες να μιλήσεις σε μας, διότι ξέρουμε όλοι μας πολύ καλά ότι αποφεύγεις γενικά τις συνεντεύξεις από την αρχή της 30χρονης πορείας σου... Εγώ σ' ευχαριστώ.
Θα ήθελα την πρώτη μουσική ανάμνηση του μικρού Δημητράκη. Με άλλα λόγια, πότε ένιωσες ότι μπήκε το σαράκι του rock κάτω από το πετσί σου. Κάποιο περιστατικό ήταν ή μία υπάρχουσα κατάσταση, π.χ. μεγαλύτερος αδελφός-μέντορας όπως εγώ, γονείς, φίλοι;
Εγώ είχα μικρότερο αδερφό... Πρέπει να σου πω ότι η πρώτη μου επαφή με την τέχνη γενικά ήταν μέσα από την επαφή μου με τους τροφίμους ενός άσυλου ανιάτων που βρισκόταν δίπλα στο πατρικό μου σπίτι στο Χολαργό, που γεννήθηκα και μεγάλωσα. Ήταν γεμάτο προβληματικά παιδιά στα οποία έπαιζα κάθε τόσο Καραγκιόζη, θέατρο σκιών από φιγούρες χαρτοκοπτικής σε περιοδικά της εποχής από το περίπτερο...
Ξέρω, κι εγώ τις είχα φτιάξει...
...θυμάσαι λοιπόν. Ε, αυτό ήταν το πρώτο μου κοινό. Η μητέρα μου και ο πατέρας μου ήταν του ελαφρού τραγουδιού, άρα και τα πρώτα μου μουσικά ακούσματα ήταν ανάλογα. Ομπαμπάς μου έπαιζε μαντολίνο και η μητέρα μου είχε μεγάλο ταλέντο στο τραγούδι και φοβερό «μέταλλο», φοβερή χροιά στη φωνή της. Μετά το πήρα εγώ και το έκανα heavy! (γέλια) Εγώ είμαι περισσότερο, θα έλεγα, του Βουνού και του Λόγγου. Η φάση με τα παιδιά όπου έπαιζα μαζί τους φλογέρα -τη δική τους φλογέρα- και αναγκαστικά λοιπόν ανταλλάσσαμε τα σάλια μας, ήταν θεωρώ η πρώτη heavy metal κατάσταση που με ώθησε σε αυτό που είμαι πλέον. Μεγάλη εμπειρία: φλογέρα joint φίλε! Πρέπει να έχω παίξει από τους πρώτους!
Τώρα σοβαρολογείς; Δεν αστειεύεσαι, έτσι;
Ποτέ δεν λέω αστεία. Είμαι λίγο υπερβολικός, ναι, αλλά όταν συζητώ... οαδελφός μου ήταν και ακόμη είναι πιο άγριος από μένα. Παίζει τύμπανα σε thrash metal μπάντα στο Άνω Χολαργό, για να καταλάβεις...
Σε ποιους;
Δεν είναι γνωστοί, της γειτονιάς παρέα είναι. Κόλλησε και ο γιος μου που πλέον είναι 19 χρόνων και παίζει και αυτός τύμπανα. Αυτός είναι ακόμη πιο προχωρημένος, παίζουν διασκευές Rammstein, Slipknot... Τέλος πόντων, θυμάμαι επίσης πού είχαμε βάλει μία μεγάλη φωτιά στη γειτονιά και παραλίγο να καούμε με τον αδελφό μου και αυτό με ώθησε πάλι να γράψω ένα εμπρηστικό ορατόριο τότε... (γέλια)
Πάντως κάποια στιγμή είχες δηλώσει δημόσια πως όποιος δεν έχει περάσει έστω και για λίγο από το Heavy metal, κινδυνεύει σε μεγάλο βαθμό να καταντήσει γρήγορα σκυλάς!
Όντως. Πάντως, πολλοί και καλοί μουσικοί της μεταλλικής σκηνής, να ξέρεις, είναι διεσπαρμένοι σε σκυλάδικα ανά την Ελλάδα...
Το γνωρίζω καλά!
..Έτσι. Ας πούμε, πήγα πρόσφατα έξω από τις Σέρρες σ' ένα μαγαζί και ήταν μία μπάντα που έπαιζε μ' ένα σκυλί... άστα! Όμως τα παιδιά ήταν απίθανοι μουσικοί.
Τι να κάνουν, κάπως πρέπει να επιβιώσουν και αυτοί...
Όχι, όχι, όλα μες στο κόλπο είναι ρε 'συ. Εμένα ποτέ δεν μου άρεσε όλο αυτό το πράγμα με τις ταμπέλες. Ο σκυλάς, ο ροκάς, ο μεταλλάς...
Κι εγώ. Η μόνη τους χρήση είναι για να συνεννοούμαστε κάπως μεταξύ μας...
Ακριβώς, και μόνο εκεί πρέπει να μένει. Πώς λέμε αριστεροί-δεξιοί; Και τελικά, διάφοροι που δηλώνουν αριστεροί είναι καραδεξιοί του κερατά ως στάση ζωής! Κι εδώ θέλω να πούμε κάτι πολύ σημαντικό στους αναγνώστες του Metal Hammer: ο Φασισμός δεν είναι ιδεολογία, είναι νοοτροπία. Δηλαδή μπορεί κι ένας αριστερός να είναι καρα-φασισταριό!
Φυσικά. Ο Στάλιν, ας πούμε!
Όπως λέμε Καρατζαφέρης! (γέλια) Άρα, λοιπόν, υπάρχουν rock ακούσματα από λαϊκά παιδιά και άλλοι που δηλώνουν "rock" και είναι σκυλάδες του κερατά στην προσωπική ζωή τους!
Εννοείται! Για να καταλάβεις πόσο συμφωνώ, για μένα ο Στράτος Διονυσίου, για παράδειγμα, ήταν χεβιμεταλλάς του κερατά!
Ακριβώς! Όπως και ο Στέλιος (σ.σ.: Καζαντζίδης). Ο μόνος που μας τα χάλασε λιγάκι τελευταία είναι ο Prince που πήγε κι έγινε Ιεχωβάς! (γέλια)
(Γέλια) Και ας είναι μεγάλος κιθαρίστας, έτσι;
Ναι. Άλλο αυτό. Τώρα ξέφυγε απλά...
Τώρα θα σε ρωτήσω κάτι για να φύγει από μέσα μου, ακριβώς επειδή σε θαυμάζω: Είναι αλήθεια ότι οι δικοί σου ήταν καλοστεκούμενοί;
Όχι, αυτό κυκλοφορεί;;; Ψέμα. Το αντίθετο, οι καημένοι...
Άρα δεν θεωρείς τον εαυτό σου γόνο πλούσιας οικογένειας...
Όχι, αν και θα μου άρεσε! Αυτό φοβάμαι, να σου πω την αλήθεια, τώρα για το γιο μου όμως. Αυτός, κακά τα ψέματα, δεν είναι όπως εγώ από δοσατζή μπαμπά... (γέλια)
Ειλικρινά τον «λυπάμαι». Άντε να σ' έχει κανείς εσένα μπαμπά και πρότυπο! Πώς ν' ανταπεξέλθει;;;
Εντάξει. Μπορεί, υπάρχει μικρός κίνδυνος να βγει συντηρητικός.
Φαντάζεσαι;;; Από αντίδραση και μόνο, ε;
Όλα μες στο κόλπο είναι μωρέ.
Άρα, για να το κλείσουμε αυτό το θέμα, δεν υφίσταται αυτό που κυκλοφορεί ότι την επανάσταση του την κάνει εκ του ασφαλούς ο Πανούσης.
Τι λέμε τώρα μωρέ, για ποια ασφάλεια μιλάνε; Αυτήν την ασφάλεια που την πληρώνω με το αίμα μου;;; Αυτή η δουλειά που κάνω είναι πάρα πολύ δύσκολη. Ευχή και κατάρα. Ένα σαράκι που σε τρώει μέσα σου και δεν μπορείς να βρεις ησυχία. Όλο κάτι με τρώει. Κάθε Δευτέρα έχω δικαστήριο! Ακόμη και μία επιτυχία μου δεν μπορώ να τη χαρώ για πολύ. Αμέσως ψάχνω τρόπους να την καταστρέψω, για να πάω παρακάτω. Μπαινοβγαίνω από το φούρνο στην κατάψυξη συνέχεια, και αυτή είναι η δουλειά που κάνω 30 χρόνια τώρα...
Έτσι. Δική σου συλλογή από βινύλια και CDs, σίγουρα θα έχεις...
Βέβαια, και είναι και μεγάλη.
Το υπέθεσα, θυμάσαι τον πρώτο δίσκο που αγόρασες μήπως;
Ναι, ήταν ένα των Led Zeppelin που αγόρασα πρώτο με 10 δραχμές... δεν θυμάμαι τίτλο, όμως στο εξώφυλλο είχε κάτι παιδιά ν' ανεβαίνουν σ' ένα λόφο γεμάτο βράχια...
Το "Houses of the Holy", τι δισκάρα κι αυτή, αν και μεταγενέστερη τους... Κάτι μου λέει επίσης πως τουλάχιστον γνωρίζεις, αν όχι αγαπάς, το έργο του Frank Zappa... Ναι;
Ναι, μου αρέσει ο Ζάππας, είναι κι Έλληνας, το Ζάππειο Μέγαρο είναι δικό του (γέλια)...Έχει αρμενική καταγωγή.
Σοβαρά μιλάς;
Ναι. Ελληνο-Αρμένης.
Καυστικότατος κι εκείνος πάντως, μουσικάρα και απίστευτος ενορχηστρωτής...
Βέβαια, είναι ένας καλλιτέχνης πολύ σημαντικός, ήταν ο πρώτος που αφόδευσε μπροστά σε κοινό από σκηνής. Εγώ δεν έχω τολμήσει ακόμη, όμως ποτέ δεν είναι αργά, δεν μας πήραν και τα χρόνια δα!!! (γέλια) Πάντως, να πω για όσα παιδιά ασχολούνται με αυτό το είδος της μουσικής, πως ο Frank πέθανε από καρκίνο του προστάτη. Έχασε τον προστάτη του ο άνθρωπος και είδες τι έπαθε; Έτσι λοιπόν, όπως οι πουτάνες έχουν τον προστάτη τους, έτσι και οι καλλιτέχνες πρέπει να έχουν το νταβατζή τους.
Μάλιστα. Ο Τζίμης στη Δικτατορία, τώρα, βρέθηκε στην εφηβεία του...
Ναι, ήμουν 12-13 χρόνων όταν έγινε η χούντα. Στην αρχή, μικρά παιδιά, χαρήκαμε που δεν είχαμε σχολείο, όμως μετά τα πράγματα ζόρισαν κι έγιναν πολύ δύσκολα...
Μήπως θυμάσαι πού ήσουν όταν μπήκε το τανκ στο Πολυτεχνείο;
Βέβαια, ήμουν φοιτητής στη Θεσσαλονίκη. Μάλιστα, θυμάμαι, μας βάλανε στα τρένα να μας γυρίσουνε πίσω και μας σταμάτησαν κάπου όλη νύχτα στο Μπράλο... Εμείς ήμασταν στην κατάληψη του Πολυτεχνείου της Θεσσαλονίκης.
Με την ευκαιρία, πιστεύεις πως ένας λόγος που το rock στον τόπο μας άργησε πολύ να επιδείξει ισχυρούς υποκινητές και να δημιουργήσει μπάντες παγκόσμιας αναγνώρισης -εξαιρουμένων ελάχιστων εξαιρέσεων- ήταν η Επταετία ή όχι;
Όχι, το αντίθετο. Πρέπει να σου πω ότι τέτοιες άγριες καταστάσεις -και ας φαίνονται κωμικές πλέον σε σχέση με τα σημερινά δεδομένα- πυροδοτούν όλες τις εκφάνσεις της Τέχνης. Θυμάμαι μ' έναν φίλο μου που πλέον είναι πολύ γνωστός ραλίστας, μόλις φτάσαμε στην Αθήνα σπάζαμε τα κόκκινα φανάρια με σιδερένιους σταυρούς και παπαγάλους... Και όμως, σε πληροφορώ πως τότε τα πράγματα δεν ήταν τόσο άγρια όσο σήμερα. Το 2009 οι δυνάμεις καταστολής είναι βαρβάτες, ισραηλινού ή ναζιστικού βεληνεκούς. Πλέον ψεκάζουν διαρκώς και τους πάντες. Άρα λοιπόν, να δεις που πολύ σύντομα -είναι θέμα χρόνου- θα δεις, του χρόνου, του παραχρόνου, θα βγουν μπάντες βαρβάτες και θα ξεφύγουμε πλέον από τα παλιά, τα ίδια και τα ίδια. Όλα είναι πολιτικά και κοινωνικά. Η μουσική με οποιαδήποτε ταμπέλα είναι ο καθρέφτης της κοινωνικής εξέλιξης. Όταν η κοινωνία είναι σκατά, θα είναι και η μουσική σκατά! Τώρα που τα παιδιά ξυπνούν και φωνάζουν τα δίκια τους, τώρα που λένε πως δεν αντέχουν άλλο τα Βατοπέδια, τους παπάδες, τους φόνους, την ανέχεια και όλα αυτά τα ζώα, θα βγούνε και σωστές μουσικές.
Θα συμφωνήσω σε όλα. Απλά ρωτάω γιατί διάολο δεν αναδείξαμε κι εμείς μπάντες διεθνούς βεληνεκούς έως και σήμερα με εξαίρεση μια και μοναδική, τους Aphrodite’s Child (σ.σ.: τους Rotting Christτ και τους Firewind δεν θα τους ήξερε ο άνθρωπος ώστε να τους αναφέρω).
Κοίτα, για το μέγεθος της, η χώρα μας έχει βγάλει απίστευτα τραγούδια, πλουσιότατη μουσική και μεγάλους παίκτες...
Συμφωνώ! Όμως πώς βγάλανε π.χ. οι Γερμανοί τους Scorpions, τους Accept, κατάλαβες...
...Είναι θέμα γλώσσας. Αυτό. Θα δεις τι έχει να γίνει. Μετά είναι και θέμα του πώς το χειρίζονται εδώ τα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης, που λέω εγώ. Δηλαδή, το ότι ο Τσιτσάνης είναι Νο.1 στα ραδιόφωνα της Τζαμάικας, ας πούμε, δεν το ξέρει κανείς! Πρώτα ακούνε Τσιτσάνη και μετά Marley!
Σοβαρολογείς τώρα;;;
Βεβαίως.
Απλά απίστευτο. Να ρωτήσω τώρα, ποια ήταν η πρώτη συναυλία που παρακολούθησες στη ζωή σου;
Στην Ελλάδα; Λοιπόν, μόλις έπεσε η χούντα ήμουν : πρωτοετής το 1973-74 στη Νομική Θεσσαλονίκης, οι διορισμένοι εκεί, οι δικοί τους, έκαναν συναυλίες και σε μία από αυτές είχαν φέρει την Αλεξίου και -αν έχεις το θεό σου- φέρανε και τον δικό μας τον άλλον, τον Cat Stevens!...
Τι λες τώρα!
Και όμως. Και περιττό να σου πω ότι μου έχει μείνει αξέχαστη αυτή του η εμφάνιση στο Παλαί Ντε Σπορ και ήμουν μόλις 19 χρονών... απίστευτος ήχος. Στην αρχή ξεκίνησε με μία κιθάρα μόνος του και σε μία φάση ανοίγει πίσω η σκηνή και βγαίνει μία μπάντα... έπαθα «λα-λα», σου λέω, τελειώσαμε! Αργότερα στα τέλη της δεκαετίας του 70 είδα πολλά και διάφορα εκτός Ελλάδος. Είδα Queen στις Βρυξέλες, ας πούμε...
Ω, θεέ μου!...
...Σου λέω, είδα πολλά...
Ποιους Έλληνες rockers παραδεχόσουν περισσότερο τότε; Άλλωστε, είσαι κι εσύ πλέον ένα μεγάλο κεφάλαιο του εγχώριου rock...
Μα σου είπα μωρέ, πολλοί δηλώνανε ροκάδες και δεν... Έχω πρόβλημα με τις ταμπέλες. Ο Πουλικάκος πάντως μου άρεσε πάντα! Και μουσικοί όπως ο Ντάλλας, ο Τσιλογιάννης, που παίζανε σωστά... Ο Λαμπής και ο Θεολόγος Στρατηγός από τη μπάντα του Σαββόπουλου ήταν πολύ καλοί. Υπήρχαν αρκετοί...
Το πρώτο σχήμα που συμμετείχες στη ζωή σου ποιο ήταν;
Ήταν η Χαρούμενη Κουδουνίστρα. Και μάλιστα, η πρώτη μας συναυλία ήταν στην «Αβάνα», σ' ένα σινεμά στο Χολαργό, που πλέον έχει γίνει πολυκατοικία. Δικά μας κομμάτια. Είχαμε ένα πολιτιστικό σύλλογο που διοργάνωνε τότε happenings και συναυλίες, φασολάδα, κουλτούρα dinners και διάφορα φαγητά, όμως μας τον κλείσανε μετά...
Και από αυτούς γεννήθηκαν οι Μουσικές Ταξιαρχίες μήπως;
Οι Μουσικές Ταξιαρχίες είναι ένα σχήμα από το οποίο πέρασαν 20 μουσικοί και βάλε, όπως γνωρίζεις... Δεν ήταν ποτέ σταθερό σχήμα.
Ήσουν εξ αρχής τραγουδιστής ή πέρασες και από κάποιο όργανο του λόγου σου;
Στην αρχή έπαιζα κιθάρα.
Και πώς προέκυψε η πρώτη, ιστορική σύνθεση των Μουσικών Ταξιαρχιών λοιπόν; Σε ποια γειτονιά «βαράγατε»;
Θέλαμε να κάνουμε μία συναυλία στην «Αρχιτεκτονική», την παλιά που ήταν στη στοά του Απότσου, και τότε στο σχήμα εκείνο έπαιζε ο Κώστας ο Πολίτης που πέθανε αργότερα από ηρωίνη, δεν ξέρω αν τον θυμάσαι... όχι ο γνωστός Πολίτης. Και μάλιστα, ήταν αυτός που μ' έβαλε για πρώτη φορά στο τριπάκι ν' ακούσω κι ελληνική μουσική. Βλέπεις, τότε ήμασταν σκληροπυρηνικοί ως πιτσιρικάδες και ακούγαμε μόνο «ξένα». Αυτός μου άνοιξε τα μάτια, μου έμαθε τον Χιώτη με τα mambo και τα latin jazz του, και μ' έμαθε να κάνω τέτοιου είδους ενορχηστρώσεις... Όμως, δυστυχώς, λίγο πριν μας μπαγλαρώσουν στην Καρδίτσα, πέθανε. Αν ήταν και αυτός μαζί μας τότε, εδώ που τα λέμε, την είχαμε βαμμένη, θα πηγαίναμε ισόβια! Στην πρώτη κασέτα πάντως η σύνθεση περιείχε και μία κοπελιά με την οποία στις παραστάσεις μας κάναμε το σκετς που ονομάζαμε «Σεξ-Πυρ» και ήταν η φάση που πέφταμε πάνω σ' ένα τραπέζι γεμάτο πιάτα και μπαλαμουτιαζόμασταν και καλά...
Το θυμάμαι, σας είχα προλάβει το 1980 στην Πλάκα, όταν ακόμη δεν είχαν απαγορευτεί τα νυχτερινά μαγαζιά. Στη «Σοφίτα» έβλεπα τους Φατμέ που είχαν πρωτοβγεί και άνοιγαν για τον Ηρακλή Τριανταφυλλίδη και τη Λερναία Ύδρα, και στη Λύδρα ή στο Skylab εσάς...
Στο Skylab.
Μάλιστα. Αργότερα ήρθε η ανεξάρτητη παραγωγή στο «Disco Τσουτσούνι». Συνειδητά, ή επειδή δεν σας υπέγραφε καμία δισκογραφική λόγω του πρωτόγνωρα καυστικού περιεχομένου;;;
Όχι βρε, οι εταιρείες παρακαλούσανε να υπογράψουμε, με τόσο κόσμο που μαζεύαμε στις εμφανίσεις μας. Απλώς μάζεψα κάποια λεφτά και θέλησα να βγάλω αυτήν την κασέτα στην οποία έπαιζε ο Σπύρος Πάζιος, ο Δημήτρης Δασκαλοθανάσης που πλέον ζει στη Γαλλία, ένας Κνίτης στο πιάνο (γέλια) ονόματι Δημήτρης Παπανικολάου, τον οποίο μάλιστα δεν τον πιάσανε στην Καρδίτσα γιατί έμοιαζε με ηχολήπτη και τον είδαν έτσι σοβαρό και τον αφήσανε να φύγει... Ήταν ο Βάνης Βάρνας στο κλαρίνο και ο Δαούκης στο μπάσο, που αργότερα έγραψε μουσικές για τις ταινίες του Γιάνναρη. Μετά ήρθε ο Δρόλαπας στις κιθάρες...
Και ο Βέκιος στα τύμπανα;
Αυτός ήταν εξ αρχής.
Και ο «χορός» της κόντρας σας με το κράτος, να πούμε ότι ξεκίνησε με τη σύλληψη σας στις 19 Απριλίου του 1981 στην Καρδίτσα;
Και πριν είχαμε διάφορα, κυρίως με τις τοπικές αρχές του Χολαργού... Τότε τα πράγματα ήταν πολύ άγρια, πέρασε μία μικρή περίοδος όπου όλα μαλακώσανε και τώρα ξαναγύρισαν οι αγριότητες, όπως παλιά. Τώρα θα έλεγα είναι πολύ χειρότερα. Να φανταστείς, κάθε βδομάδα σχεδόν έχω δίκη. Και αυτή, και την επόμενη… Μιλάμε δεν καταλαβαίνουν τίποτα αυτοί εδώ, ξαναγυρίσαμε πίσω...
Και το χειρότερο είναι πως όλα πλέον γίνονται πίσω από μια βιτρίνα απόλυτα δημοκρατική...
Πράγματι. Βέβαια, για να λέμε και τα πράγματα με τ’ όνομα τους, τότε αντιμετωπίζαμε κατηγορίες πολύ πιο βαριές από αυτές που υπάρχουν σήμερα. Ο περιβόητος νόμος για την «Περιύβριση της Αρχής» ευτυχώς δεν υπάρχει πλέον, έχει καταργηθεί. Ήταν 3 χρόνια χωρίς δικαίωμα εξαγοράς. Βέβαια, ακόμη αντιμετωπίζουμε κατηγορίες όπως η «Προσβολή θρησκεύματος»... έχουμε διάφορα, ζωή να 'χουμε...
Η αθώωση σας πάντως στην περίπτωση της Καρδίτσας ήταν για την εποχή μία μεγάλη νίκη της ελεύθερης έκφρασης, νομίζω...
Δεν το συζητώ! Και πρέπει εδώ να σου πω κάτι που ξέρουν πολύ λίγοι: ό,τι έγινε, έγινε από κωλοφαρδία μεγάλη! Τυχαίνει ωραίος ο δικαστής που με αθώωσε στην έφεση που έγινε στη Λάρισα -γιατί πρωτόδικα καταδικαστήκαμε βαριά στην Καρδίτσα, φάγαμε δυόμισι χρόνια νομίζω- και μόλις ανέβηκε πάνω, κατεβάζει τον πρώτο μπάτσο που ήταν μάρτυρας κατηγορίας στα 2 λεπτά, βρίζοντάς τον κανονικά! «Εσύ, ρε χαφιέ, τι δουλειά είχες σε αυτή τη συναυλία, μήπως ακούς αυτού του είδους τη μουσική και δεν το ξέραμε;;;», του λέει και φυσικά εκείνος απαντά όχι. Δικαστής-καταπέλτης μιλάμε! Άρχισε να με ρωτάει για μουσικές, για τον Χατζιδάκι του οποίου είχα καταθέσει μία επιστολή, αφού ήταν μάρτυρας υπεράσπισης μου...
Απίστευτη ιστορία. Πώς κι έτσι όμως;;;
Μα, άκου: Με αθωώνει πανηγυρικά και μετά από μία εβδομάδα πεθαίνει ο άνθρωπος από καρκίνο! Κατάλαβες τώρα; Ο μάστορας σού λέει «σε λίγο την κάνω, οπότε να πάνε όλοι στο διάολο και θα κάνω αυτό που τραβά η ψυχή μου και θεωρώ σωστό»! Όμως το πιο σημαντικό της υπόθεσης είναι πως από τότε και με αυτή του την απόφαση, έχω γλιτώσει άπειρες καταδίκες μ' εφέσεις, αφού υπάρχει ως προηγούμενο αθώωσης υπέρ μου για φράσεις όπως το «γαμώ το Χριστό μου» και πολλές άλλες. Τρομερή ιστορία; Του χρωστάω πολλά, καλά να 'ναι, εκεί που είναι!!!
Να φανταστώ πως όταν το σχήμα σταμάτησε να έχει τη συνοχή της «ανέμελης παρέας», άρχισες να κυκλοφορείς τις δουλειές σου με το δικό σου όνομα; Ή ήταν απλά το ότι κανείς άλλος δε συνεισέφερε σε στίχους και μουσική πλέον;
Κοίτα, πάντα δουλεύαμε σαν παρέα, και ας μην υπήρξε ποτέ σταθερό σχήμα. Μπορεί τα τραγούδια να τα έγραφα πάντα εγώ, στίχους και μουσική, άλλα όλα τα παιδιά κι εγώ μαζί τα δουλεύουμε ενορχηστρωτικά ως παρέα - είναι αρχή μου αυτό. Υπήρξαν φορές που συνεργάστηκα με μουσικούς που δεν ήταν οι καλύτεροι στ' όργανο τους, όμως ήταν πολύ καλά παιδιά. Όσο για τ' όνομα, από την αρχή που υπογράψαμε συμβόλαιο με τη Μίνως/ ΕΜΙ, το «Μουσικές Ταξιαρχίες» ήταν ένα εύρημα ας το πούμε δικό μου, που το κατοχύρωσα στ' όνομαμου, δεν ήταν ονομασία group λοιπόν με την κλασική έννοια... Βασικά ήταν ο τίτλος του δίσκου και όχι της μπάντας. Για να καταλάβεις, την εποχή εκείνη ήταν στο σχήμα μας και ο Γιοκαρίνης. Όταν όμως αργότερα δεν τα βρήκαμε, πήγαμε με άλλη σύνθεση. Με τον Σπύρο Πάζιο πάλι, μία δουλεύουμε, μία χανόμαστε... τώρα είναι δημοσιογράφος για παράδειγμα, όμως είναι θέμα χρόνου να ξαναδούλεψουμε κάποια στιγμή παρέα. Δεν έχουμε τσακωθεί, που μπορεί να νομίζουν κάποιοι. Τώρα πάντως έχω νέο αίμα στην κιθάρα.
Πράγματι. Ο Πανούσης συγγραφέας; Γιατί όχι, θα μου πεις, αφού ανέκαθεν ήταν και στιχουργός, έτσι;
Είμαι λίγο απ' όλα. Βασικά πάντως είμαι χειριστής λόγου. Όμως αυτό που δεν έχω κάνει ακόμη, μια που είμαι νέος και ακμαίος και δεν έχω βρει τον επαγγελματικό μου προσανατολισμό, είναι συλλέκτης γυναικείων οργασμών!
Γιατί όχι;!; Ο Πανούσης ως ηθοποιός τώρα; Στον «Δράκουλα των Εξαρχείων» σ' έχω δει. Αλλού;
Συνήθως κάνω τον παπά, έχω κάνει αρκετά πράγματα. Στο «Προστάτης Οικογενείας», στο "Safe Sex", όμως και με τον Δαμιανό είχαμε κάνει τον «Ηνίοχο» που όμως δεν μπορέσαμε να ολοκληρώσουμε ποτέ... Και δικά μου έχω ετοιμάσει πολλά, απλώς δεν το έχω επιμεληθεί και κυκλοφορήσει προς το παρόν... Με τον Ζερβό πάντως δεν... (γέλια) δεν μας βγήκε αυτό που θέλαμε.
Πάμε στο κεφάλαιο «θεατρικός ηθοποιός σάτιρας»; Σε στυλ Χάρρυ Κλυνν ας πούμε ή Λαζόπουλου... Δυο κουβέντες για τον καθένα τους;
Προσωπικά δεν τους...
...Δεν θεωρείς ότι κάνουν κάπου το ίδιο πράγμα με σένα;
Όχι, δεν κάνουν το ίδιο πράγμα με μένα. Κοίτα να δεις: Η Σάτιρα στο θέατρο είναι μία αρχαία τέχνη που την έχουμε πάρει χωρίς να τη σπουδάσουμε, αλλά από τους «παππούδες» μας, δεν είναι μακριά τα χρόνια, 70 γενιές. Για μένα λοιπόν, η Σάτιρα έχει κάποιους κανόνες που εγώ τους θεωρώ απαράβατους! Όπως, λοιπόν, οι γιατροί έχουν τον Όρκο του Ιπποκράτη, έτσι οι καλλιτέχνες κι εμείς που σατιρίζουμε την επικαιρότητα έχουμε το Νόμο του Απόλλωνα, του οποίου ο πρώτος και σημαντικότερος όρος είναι ότι δεν συνεργαζόμαστε με το Κράτος και την Εξουσία. Άπαξ και δέχεσαι χρήματα από το Κράτος, πώς να... Εγώ, ας πούμε, το έχω αποφύγει και θα το αποφεύγω πάντα. Το θεωρώ γελοίο, ρε παιδί μου, να παίρνω λεφτά και χορηγίες από το Υπουργείο Πολιτισμού για να σατιρίσω το Υπουργείο Πολιτισμού! Δηλαδή, κοροϊδεύουμε την κοινωνία;;; Να γιατί δεν παίζω ποτέ και σε όλα αυτά τα φιλανθρωπικά και καλά, τα «αφιλοκερδώς» και τα συναφή, τα σιχαίνομαι. Αντιθέτως, τίμια, εφόσον είσαι κύριε μέσα στον καπιταλισμό, βάλε κι εσύ το εισιτήριο σου όπως και ο δίπλα, όποιος θέλει θα έρθει, όποιος δεν θέλει με γεια του και χαρά του. Αυτές οι αλλαξοκωλιές με την Εξουσία δεν μου αρέσουν, τέρμα. Άλλη δουλειά, ναι, κάνε, όχι όμως Σάτιρα. Αν και πιστεύω βαθιά ότι γενικά η Τέχνη δεν πρέπει να επιχορηγείται. Αυτή είναι η άποψη μου. Ο Χάρρυ Κλυνν είναι σπουδαίος...
Ευφυής, θα έλεγα...
Ναι, αλλά, ρε γαμώτο, μετά ξεπέφτουν στο διδακτισμό και στη σοβαροφάνεια, υποτιμώντας έτσι κάπου την Κωμωδία. Η Κωμωδία δεν έχει ανάγκη το άλλοθι της σοβαρότητας. Είμαστε σοβαροί οι κωμικοί, και μάλιστα πολύ πιο σοβαροί από τους «άλλους», άρα η σοβαροφάνεια περισσεύει. Άμα κάνεις Σάτιρα λοιπόν, δεν κάνεις μάθημα στους από κάτω. Ο αυτοσαρκασμός μάλιστα! (σ.σ.: που είσαι, Γιάννη μου!) Είναι το πρώτο και όλα τ' άλλα έρχονται.
Θανάσης Βέγγος;;;
Αυτοί είναι μεγάλοι! Τεράστιοι καλλιτέχνες. Και σου λέω να το δεις, αυτά θα ξαναβγούνε! Η δύσκολη μεταπολεμική Ελλάδα, μετά τον Εμφύλιο, ώθησε το 80% του ελληνικού πληθυσμού να θέλει να έρθει η εξουσία στο λαό κι έφαγε μία σφαλιάρα ΝΑ από τις μεγάλες δυνάμεις! Ε, όλη αυτή η πίκρα βγήκε στο πανί, στο θέατρο, στα τραγούδια, σε μία τρομερή Τέχνη που την βλέπουμε ακόμη και σήμερα φρέσκια! Τώρα λοιπόν που μας ψεκάζουν καθημερινά, ε, δεν μπορεί, θα βγει πάλι κάτι και από αυτό.
Μακάρι. Πάμε τώρα σε κάτι άλλο... Δεν είναι ότι ο Τζιμάκος σταμάτησε να δισκογραφεί που με απασχολεί, είναι το ότι ο Τζιμάκος γράφει πάρα πολύ σπάνια τραγούδια πια... Φταίει το ραδιόφωνο που σε απασχολεί ώρες ατελείωτες;
Όχι, αυτό δεν ισχύει. Τα έτοιμα τραγούδια είναι πάρα πολλά. Απλά από ένα σημείο και μετά, ντρέπομαι πλέον να βγουν σε CD. Το έχουν ξεφτιλίσει ΤΟΣΟ πολύ όλοι τους... Να, γι' αυτό έβγαλα τώρα 2 DVDs με δώρο την εφημερίδα! Το ανάποδο απ' ό,τι κάνουν όλοι. Έβγαλα το άχτι μου, μιλάμε! Μας ξεφτιλίζουν, ρε 'συ, όλα τζάμπα, τζάμπα, φτάνει πια! Οι εταιρείες με όλη αυτή τη βουτιά που έχει συμβεί στην αγορά της μουσικής, κάνουν αλητείες διαρκώς.
Το ξέρω. Γιατί λοιπόν δεν κάνεις κάτι μόνος σου, όπως τόσοι άλλοι;
Μα αυτό ακριβώς έκανα τώρα. Έχω μία εταιρεία δική μου, τη «Τζίμης Πανούσης - Αφιλοκερδώς Α.Ε.» και το κατάφερα τώρα, μετά από τόσο χρόνια. Απλά τη διανομή την έδωσα στην Sony BMG και τέρμα. Βέβαια, και αυτό το «όλα μόνος μου» έχει πάλι ένα τρομερό κόστος. Δεν μπορείς να κάνεις διαφήμιση βαρβάτη, κοστίζει πολλά. Να γιατί περίμενα να έχω εκπομπή σε ραδιόφωνο εδώ. Να έχω μία βάση επικοινωνίας του κάθε μου έργου με το κοινό, μα και μία βοήθεια με διαφημιστικά spots και τα συναφή. Άρα λοιπόν, τραγούδια υπάρχουν πολλά. Αυτόν τον καιρό ηχογραφούμε διαρκώς. Όμως και στο DVD ήδη που περιέχει παράσταση του 2000, έχει μέσα 8 ακυκλοφόρητα κομμάτια! Τα 6 από αυτά θα είναι στο επερχόμενο CD λοιπόν και θα συμπεριλαμβάνονται και κάποια ακόμη.
Καλή φάση! Σου εύχομαι καλή δύναμη, θα σου αναφέρω τώρα 2 κολοσσούς της Κωμωδίας και θέλω να μου πεις ποιον προτιμάς και γιατί: Charlie Chaplin και Buster Keaton!
Buster Keaton με τα μπούνια!
Έτσι! Ήμουν σίγουρος, αλλά ήθελα να το ακούσω από το στόμα σου! Το ήξερα!
Δεν τον γουστάρω τον Chaplin, ρε 'συ, είναι ψεύτης, ήταν ο Νταλάρας του Hollywood!
Ξέρω τι εννοείς. Όχι βέβαια πως δεν έχει παίξει και κάποιους απίστευτους ρόλους και gags, όμως...
Έλα ρε 'συ, OK, όμως δεν υπάρχει σύγκριση για μένα. Ο Keaton ήταν ιδιοφυής, χαρισματικός και πολύ μπροστά από την εποχή του. Τον πολέμησε άγρια το σύστημα και όμως αυτός έκανε πράγματα τεχνολογικά που το Hollywood ακόμη δεν τα έχει ξεπεράσει. Ο Spielberg ακόμη ψάχνεται...
Και το ξέρεις βέβαια ότι πέθανε «στην ψάθα»... φτωχός κι έρημος...
Ε, δεν το ξέρεις. Όλοι αυτοί... Και ο δικός μας, ο Αυλωνίτης που στο τέλος της ζωής του έκοβε εισιτήρια στην είσοδο του θεάτρου; Άστα...
Για τον Jim Carey τι λες;;;
Εντάξει μωρέ... Υπερβολικός. Έχει ταλέντο άλλα κάνει διαρκώς σάχλες...
Θέλω την άποψη σου τώρα για το ότι ο ελληνικός κινηματογράφος των δεκαετιών του '50-'60 απέχει ποιοτικά τόσα έτη φωτός απ' οτιδήποτε άλλο έχει επιδείξει από τότε έως και σήμερα, και πόσο μάλλον στην κωμωδία. Οι εξαιρέσεις ελάχιστες. Εν μέρει μου απάντησες πριν, βέβαια...
Ναι, έτσι είναι, και το φαινόμενο είναι καθαρά κοινωνικό. Αφού η τωρινή κατάσταση είναι χάλια, και η μουσική και ο κινηματογράφος μας θα είναι αντίστοιχα χάλια, εκτός οπό κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις όπως πολύ σωστά είπες κι εσύ. Έπειτα, αν δεν έχουμε βιομηχανία, πώς θα γίνει; Τώρα δεν έχουμε βιομηχανία μουσικής. Μηδέν! Ποιος θα βγει λοιπόν; Πρέπει να υπάρξει κι ένα αντίστοιχο κοινωνικό αντίκρισμα πρώτα.
Όλο και περισσότεροι, ακόμη και δημοφιλέστατοι καλλιτέχνες στην Ελλάδα μα και στο εξωτερικό, προτιμούν ν' απέχουν από τιε πολυεθνικές και να χειρίζονται ολομόναχοι τον επόμενο δίσκο τους πλέον.
Έτσι πρέπει. Μα από ένα σημείο και μετά είναι ντροπή! Γι' αυτό κι εξαφανίστηκα δισκογραφικά 13 ολόκληρα χρόνια. Δεν ήθελα να δώσω τη δουλειά μου για ψίχουλα! Δεν το δέχομαι κάτι τέτοιο. Αφού και τώρα θέλω να προσέξω το τι θα γίνει με τη διανομή, τα νούμερα, ξέρεις...
Έτσι. Αν ξέρω, λέει... Πες μου τώρα, ειλικρινά, τη σχέση σου με το Heavy metal. Ειλικρινά.
Πάντα με συγκινούσε και με συγκινεί. Και ιδίως όταν «μπαλαντεύει». Εκεί βγαίνουν αριστουργήματα. Έχω συνεργαστεί με πολλούς μεταλλάδες, άλλωστε κι εγώ ήμουν κάποια στιγμή, στα πρώτα μου groups κυρίως. Είχα κάτι τύπους, μιλάμε, που φοβόσουν να βγεις έξω μαζί τους το βράδυ (γέλια). Και με το που πηγαίναμε για συναυλία, τους άκουγες στο τηλέφωνο να μιλάνε στη μαμά τους «μανούλα μου όλα καλά, μην ανησυχείς» και τα τοιαύτα... Καμία σχέση με το παρουσιαστικό τους δηλαδή. Και ήταν αυτοί οι ίδιοι, βέβαια, που είχαν βαλθεί να κάνουν κόντρες για το ποιος θα κάνει το πιο γρήγορο solo στην κιθάρα, ακόμη και από τηλεφώνου. Εγώ δεν μπήκα ποτέ σε αυτό το τριπάκι... Μιλάμε για μαύρη λύσσα,
θυμάμαι. Μόλις εμφανίστηκε ο Malmsteen ειδικά, μας πήρε ο διάολος, αρχίσανε όλοι τους να τον «κυνηγάνε» και κάπου χάθηκε η μπάλα...
Ακριβώς.
Βέβαια προϋπήρχε ο Al Dimeola και πιο πριν ακόμη ο Alvin Lee στο Woodstock...
Βλέπεις όμως ότι τελικά δεν είχαν νόημα όλα αυτά. Η γρηγοράδα δεν είναι το παν. Δεν είναι Γυμναστική η Τέχνη.
Θα εμφανιστείς πουθενά με το καλό, το 2009;
Κατά πάσα πιθανότητα... Πάντως θα κάνουμε σίγουρα μία συναυλία...
Θα συμμετέχει ο Νταλάρας;
Ε, βέβαια! (γέλια)
Αν δεν υπήρχε, δεν ξέρω τι θα έκανες...
Ο Νταλάρας δεν ξέρω τι θα έκανε! Γιατί είναι σαφές ότι θα μείνει στην ιστορία μόνο για την κόντρα που είχε μαζί μου! (γέλια)
Μήπως έβαζες στο μάτι και τον Σαββόπουλο;
Τον Διονύση; Όχι, έχει γράψει πολύ καλά τραγούδια.
Έχει γράψει απίστευτα πράγματα! Και σε στιχουργός υπήρξε μοναδικός. Συναυλία λοιπόν, όχι παραστάσεις φέτος;;;
Θα το δούμε και για παραστάσεις. Η συναυλία πάντως θα είναι σε άλλο ύφος, ακουστικό, και θα μεταδοθεί και από το ραδιόφωνο εδώ, απευθείας. Περιμένουμε κι ένα παιδάκι τώρα και όπως καταλαβαίνεις, να πάνε όλα καλά με αυτό και όλα τα υπόλοιπα τα βρίσκουμε... Σε 2 μήνες με το καλό θα γεννηθεί.
Σοβαρά; Άντε, καλή δύναμη και καλή τύχη. Μία ερώτηση τώρα που ήθελε να σου απευθύνω ο φίλος μου ο Μάνος, την οποία πραγματικά θεωρώ μοναδική: Την αγαπάς ακόμη γαμώ το Χριστό σου;;;
Ναι, πολύ! (χαμογελά) Την ξέρω από 16 χρόνων.
Ιστορικό πρόσωπο λοιπόν.
Βέβαια.
Προσωπικά πάντως λατρεύω το «Ένα Τραγούδι για το Χειμώνα» και θα ήθελα να μου πεις τις συνθήκες κάτω από τις οποίες το εμπνεύστηκες...
Μετά από μία πολύ έντονη συζήτηση που είχα με την Πάολα (σ.σ.: η γνωστή τραβεστί)... Σ' ένα φεστιβάλ κόμματος ήταν, θυμάμαι...
Τέλος, τρεις ερωτήσεις που πάντα ήθελε να σου κάνει ο διευθυντής σύνταξης του Metal Hammer, ο φίλος μου ο Κώστας: 1) Πόσο επικίνδυνα είναι τα δέντρα για την πόλη του Νικήτα;
(Γέλια) Ευτυχώς υπάρχει ένα καλό σημείο -δεν θα το αποκαλύψω- που φυτρώνουν τα δέντρα πάνω στο σώμα του Νικήτα - έχει καλό λίπασμα!
2)Λες πως μικρός έπεσες στον Λάκκο με τα Αστεία. Πιστεύεις ότι αυτό εξοργίζει ακόμη τους «μικρούς» του δημοσίου βίου μας;
Ναι, η έλλειψη χιούμορ είναι το βασικό χαρακτηριστικό όλων αυτών που ενοχλούνται...
3)«Η εξέγερση χωρίς χιούμορ μοιάζει με στριμμένη γεροντοκόρη που δεν τη χορεύει κανείς», έχεις πει κάποια στιγμή. Για σχολίασε το για εμάς αυτό.
Αυτός ο νεοχριστιανισμός που έχει έρθει, είχε ως πρώτο του μέλημα ν' αφαιρέσει το χιούμορ ενώ οι ίδιοι οι παπάδες είναι για τις Αποκριές μεταφορικά. Τους βλέπουμε ν' αποκαλύπτονται κάθε τόσο, είναι παιδεραστές, χαμηλότατου επιπέδου, αυτός ο Χριστιανισμός μας έχει κάνει μεγάλη ζημιά, μας έχει καταστρέψει. Το άλλο το ξέρεις;;; Ο Αλογοσκούφης πριν φύγει, έκανε ένα νομοσχέδιο που επιτρέπει πλέον σε όλα τα παρακλάδια της Εκκλησίας ν' ασχολούνται με τη μπίζνα! Τι έκαναν μέχρι τώρα τα μοναστήρια δηλαδή, όπως το Βατοπέδι; θα δεις τώρα τι έχει να γίνει. Κάθε παρεκκλήσι, κάθε ναός και κάθε Μητρόπολη της ελληνικής επικράτειας θα έχει δικαίωμα να στήσει spa, ξενώνες, πισίνες... Μας πήρε ο διάολος. Εδώ, ρε 'συ, ο Εφραίμ τελικά δικάζεται για τροχαία παράβαση και μόνο! Έκλεψε τα κέρατα του, δισεκατομμύρια ευρώ, και του προσάπτουν μόνο αυτό! Αν είναι δυνατόν... Όμως, που θα πάει, κάποια στιγμή θα επιστρέψουμε στα δικά μας τ' αποκριάτικα, τα ειδωλολατρικά.
Θα ήθελα την πρώτη μουσική ανάμνηση του μικρού Δημητράκη. Με άλλα λόγια, πότε ένιωσες ότι μπήκε το σαράκι του rock κάτω από το πετσί σου. Κάποιο περιστατικό ήταν ή μία υπάρχουσα κατάσταση, π.χ. μεγαλύτερος αδελφός-μέντορας όπως εγώ, γονείς, φίλοι;
Εγώ είχα μικρότερο αδερφό... Πρέπει να σου πω ότι η πρώτη μου επαφή με την τέχνη γενικά ήταν μέσα από την επαφή μου με τους τροφίμους ενός άσυλου ανιάτων που βρισκόταν δίπλα στο πατρικό μου σπίτι στο Χολαργό, που γεννήθηκα και μεγάλωσα. Ήταν γεμάτο προβληματικά παιδιά στα οποία έπαιζα κάθε τόσο Καραγκιόζη, θέατρο σκιών από φιγούρες χαρτοκοπτικής σε περιοδικά της εποχής από το περίπτερο...
Ξέρω, κι εγώ τις είχα φτιάξει...
...θυμάσαι λοιπόν. Ε, αυτό ήταν το πρώτο μου κοινό. Η μητέρα μου και ο πατέρας μου ήταν του ελαφρού τραγουδιού, άρα και τα πρώτα μου μουσικά ακούσματα ήταν ανάλογα. Ομπαμπάς μου έπαιζε μαντολίνο και η μητέρα μου είχε μεγάλο ταλέντο στο τραγούδι και φοβερό «μέταλλο», φοβερή χροιά στη φωνή της. Μετά το πήρα εγώ και το έκανα heavy! (γέλια) Εγώ είμαι περισσότερο, θα έλεγα, του Βουνού και του Λόγγου. Η φάση με τα παιδιά όπου έπαιζα μαζί τους φλογέρα -τη δική τους φλογέρα- και αναγκαστικά λοιπόν ανταλλάσσαμε τα σάλια μας, ήταν θεωρώ η πρώτη heavy metal κατάσταση που με ώθησε σε αυτό που είμαι πλέον. Μεγάλη εμπειρία: φλογέρα joint φίλε! Πρέπει να έχω παίξει από τους πρώτους!
Τώρα σοβαρολογείς; Δεν αστειεύεσαι, έτσι;
Ποτέ δεν λέω αστεία. Είμαι λίγο υπερβολικός, ναι, αλλά όταν συζητώ... οαδελφός μου ήταν και ακόμη είναι πιο άγριος από μένα. Παίζει τύμπανα σε thrash metal μπάντα στο Άνω Χολαργό, για να καταλάβεις...
Σε ποιους;
Δεν είναι γνωστοί, της γειτονιάς παρέα είναι. Κόλλησε και ο γιος μου που πλέον είναι 19 χρόνων και παίζει και αυτός τύμπανα. Αυτός είναι ακόμη πιο προχωρημένος, παίζουν διασκευές Rammstein, Slipknot... Τέλος πόντων, θυμάμαι επίσης πού είχαμε βάλει μία μεγάλη φωτιά στη γειτονιά και παραλίγο να καούμε με τον αδελφό μου και αυτό με ώθησε πάλι να γράψω ένα εμπρηστικό ορατόριο τότε... (γέλια)
Πάντως κάποια στιγμή είχες δηλώσει δημόσια πως όποιος δεν έχει περάσει έστω και για λίγο από το Heavy metal, κινδυνεύει σε μεγάλο βαθμό να καταντήσει γρήγορα σκυλάς!
Όντως. Πάντως, πολλοί και καλοί μουσικοί της μεταλλικής σκηνής, να ξέρεις, είναι διεσπαρμένοι σε σκυλάδικα ανά την Ελλάδα...
Το γνωρίζω καλά!
..Έτσι. Ας πούμε, πήγα πρόσφατα έξω από τις Σέρρες σ' ένα μαγαζί και ήταν μία μπάντα που έπαιζε μ' ένα σκυλί... άστα! Όμως τα παιδιά ήταν απίθανοι μουσικοί.
Τι να κάνουν, κάπως πρέπει να επιβιώσουν και αυτοί...
Όχι, όχι, όλα μες στο κόλπο είναι ρε 'συ. Εμένα ποτέ δεν μου άρεσε όλο αυτό το πράγμα με τις ταμπέλες. Ο σκυλάς, ο ροκάς, ο μεταλλάς...
Κι εγώ. Η μόνη τους χρήση είναι για να συνεννοούμαστε κάπως μεταξύ μας...
Ακριβώς, και μόνο εκεί πρέπει να μένει. Πώς λέμε αριστεροί-δεξιοί; Και τελικά, διάφοροι που δηλώνουν αριστεροί είναι καραδεξιοί του κερατά ως στάση ζωής! Κι εδώ θέλω να πούμε κάτι πολύ σημαντικό στους αναγνώστες του Metal Hammer: ο Φασισμός δεν είναι ιδεολογία, είναι νοοτροπία. Δηλαδή μπορεί κι ένας αριστερός να είναι καρα-φασισταριό!
Φυσικά. Ο Στάλιν, ας πούμε!
Όπως λέμε Καρατζαφέρης! (γέλια) Άρα, λοιπόν, υπάρχουν rock ακούσματα από λαϊκά παιδιά και άλλοι που δηλώνουν "rock" και είναι σκυλάδες του κερατά στην προσωπική ζωή τους!
Εννοείται! Για να καταλάβεις πόσο συμφωνώ, για μένα ο Στράτος Διονυσίου, για παράδειγμα, ήταν χεβιμεταλλάς του κερατά!
Ακριβώς! Όπως και ο Στέλιος (σ.σ.: Καζαντζίδης). Ο μόνος που μας τα χάλασε λιγάκι τελευταία είναι ο Prince που πήγε κι έγινε Ιεχωβάς! (γέλια)
(Γέλια) Και ας είναι μεγάλος κιθαρίστας, έτσι;
Ναι. Άλλο αυτό. Τώρα ξέφυγε απλά...
Τώρα θα σε ρωτήσω κάτι για να φύγει από μέσα μου, ακριβώς επειδή σε θαυμάζω: Είναι αλήθεια ότι οι δικοί σου ήταν καλοστεκούμενοί;
Όχι, αυτό κυκλοφορεί;;; Ψέμα. Το αντίθετο, οι καημένοι...
Άρα δεν θεωρείς τον εαυτό σου γόνο πλούσιας οικογένειας...
Όχι, αν και θα μου άρεσε! Αυτό φοβάμαι, να σου πω την αλήθεια, τώρα για το γιο μου όμως. Αυτός, κακά τα ψέματα, δεν είναι όπως εγώ από δοσατζή μπαμπά... (γέλια)
Ειλικρινά τον «λυπάμαι». Άντε να σ' έχει κανείς εσένα μπαμπά και πρότυπο! Πώς ν' ανταπεξέλθει;;;
Εντάξει. Μπορεί, υπάρχει μικρός κίνδυνος να βγει συντηρητικός.
Φαντάζεσαι;;; Από αντίδραση και μόνο, ε;
Όλα μες στο κόλπο είναι μωρέ.
Άρα, για να το κλείσουμε αυτό το θέμα, δεν υφίσταται αυτό που κυκλοφορεί ότι την επανάσταση του την κάνει εκ του ασφαλούς ο Πανούσης.
Τι λέμε τώρα μωρέ, για ποια ασφάλεια μιλάνε; Αυτήν την ασφάλεια που την πληρώνω με το αίμα μου;;; Αυτή η δουλειά που κάνω είναι πάρα πολύ δύσκολη. Ευχή και κατάρα. Ένα σαράκι που σε τρώει μέσα σου και δεν μπορείς να βρεις ησυχία. Όλο κάτι με τρώει. Κάθε Δευτέρα έχω δικαστήριο! Ακόμη και μία επιτυχία μου δεν μπορώ να τη χαρώ για πολύ. Αμέσως ψάχνω τρόπους να την καταστρέψω, για να πάω παρακάτω. Μπαινοβγαίνω από το φούρνο στην κατάψυξη συνέχεια, και αυτή είναι η δουλειά που κάνω 30 χρόνια τώρα...
Έτσι. Δική σου συλλογή από βινύλια και CDs, σίγουρα θα έχεις...
Βέβαια, και είναι και μεγάλη.
Το υπέθεσα, θυμάσαι τον πρώτο δίσκο που αγόρασες μήπως;
Ναι, ήταν ένα των Led Zeppelin που αγόρασα πρώτο με 10 δραχμές... δεν θυμάμαι τίτλο, όμως στο εξώφυλλο είχε κάτι παιδιά ν' ανεβαίνουν σ' ένα λόφο γεμάτο βράχια...
Το "Houses of the Holy", τι δισκάρα κι αυτή, αν και μεταγενέστερη τους... Κάτι μου λέει επίσης πως τουλάχιστον γνωρίζεις, αν όχι αγαπάς, το έργο του Frank Zappa... Ναι;
Ναι, μου αρέσει ο Ζάππας, είναι κι Έλληνας, το Ζάππειο Μέγαρο είναι δικό του (γέλια)...Έχει αρμενική καταγωγή.
Σοβαρά μιλάς;
Ναι. Ελληνο-Αρμένης.
Καυστικότατος κι εκείνος πάντως, μουσικάρα και απίστευτος ενορχηστρωτής...
Βέβαια, είναι ένας καλλιτέχνης πολύ σημαντικός, ήταν ο πρώτος που αφόδευσε μπροστά σε κοινό από σκηνής. Εγώ δεν έχω τολμήσει ακόμη, όμως ποτέ δεν είναι αργά, δεν μας πήραν και τα χρόνια δα!!! (γέλια) Πάντως, να πω για όσα παιδιά ασχολούνται με αυτό το είδος της μουσικής, πως ο Frank πέθανε από καρκίνο του προστάτη. Έχασε τον προστάτη του ο άνθρωπος και είδες τι έπαθε; Έτσι λοιπόν, όπως οι πουτάνες έχουν τον προστάτη τους, έτσι και οι καλλιτέχνες πρέπει να έχουν το νταβατζή τους.
Μάλιστα. Ο Τζίμης στη Δικτατορία, τώρα, βρέθηκε στην εφηβεία του...
Ναι, ήμουν 12-13 χρόνων όταν έγινε η χούντα. Στην αρχή, μικρά παιδιά, χαρήκαμε που δεν είχαμε σχολείο, όμως μετά τα πράγματα ζόρισαν κι έγιναν πολύ δύσκολα...
Μήπως θυμάσαι πού ήσουν όταν μπήκε το τανκ στο Πολυτεχνείο;
Βέβαια, ήμουν φοιτητής στη Θεσσαλονίκη. Μάλιστα, θυμάμαι, μας βάλανε στα τρένα να μας γυρίσουνε πίσω και μας σταμάτησαν κάπου όλη νύχτα στο Μπράλο... Εμείς ήμασταν στην κατάληψη του Πολυτεχνείου της Θεσσαλονίκης.
Με την ευκαιρία, πιστεύεις πως ένας λόγος που το rock στον τόπο μας άργησε πολύ να επιδείξει ισχυρούς υποκινητές και να δημιουργήσει μπάντες παγκόσμιας αναγνώρισης -εξαιρουμένων ελάχιστων εξαιρέσεων- ήταν η Επταετία ή όχι;
Όχι, το αντίθετο. Πρέπει να σου πω ότι τέτοιες άγριες καταστάσεις -και ας φαίνονται κωμικές πλέον σε σχέση με τα σημερινά δεδομένα- πυροδοτούν όλες τις εκφάνσεις της Τέχνης. Θυμάμαι μ' έναν φίλο μου που πλέον είναι πολύ γνωστός ραλίστας, μόλις φτάσαμε στην Αθήνα σπάζαμε τα κόκκινα φανάρια με σιδερένιους σταυρούς και παπαγάλους... Και όμως, σε πληροφορώ πως τότε τα πράγματα δεν ήταν τόσο άγρια όσο σήμερα. Το 2009 οι δυνάμεις καταστολής είναι βαρβάτες, ισραηλινού ή ναζιστικού βεληνεκούς. Πλέον ψεκάζουν διαρκώς και τους πάντες. Άρα λοιπόν, να δεις που πολύ σύντομα -είναι θέμα χρόνου- θα δεις, του χρόνου, του παραχρόνου, θα βγουν μπάντες βαρβάτες και θα ξεφύγουμε πλέον από τα παλιά, τα ίδια και τα ίδια. Όλα είναι πολιτικά και κοινωνικά. Η μουσική με οποιαδήποτε ταμπέλα είναι ο καθρέφτης της κοινωνικής εξέλιξης. Όταν η κοινωνία είναι σκατά, θα είναι και η μουσική σκατά! Τώρα που τα παιδιά ξυπνούν και φωνάζουν τα δίκια τους, τώρα που λένε πως δεν αντέχουν άλλο τα Βατοπέδια, τους παπάδες, τους φόνους, την ανέχεια και όλα αυτά τα ζώα, θα βγούνε και σωστές μουσικές.
Θα συμφωνήσω σε όλα. Απλά ρωτάω γιατί διάολο δεν αναδείξαμε κι εμείς μπάντες διεθνούς βεληνεκούς έως και σήμερα με εξαίρεση μια και μοναδική, τους Aphrodite’s Child (σ.σ.: τους Rotting Christτ και τους Firewind δεν θα τους ήξερε ο άνθρωπος ώστε να τους αναφέρω).
Κοίτα, για το μέγεθος της, η χώρα μας έχει βγάλει απίστευτα τραγούδια, πλουσιότατη μουσική και μεγάλους παίκτες...
Συμφωνώ! Όμως πώς βγάλανε π.χ. οι Γερμανοί τους Scorpions, τους Accept, κατάλαβες...
...Είναι θέμα γλώσσας. Αυτό. Θα δεις τι έχει να γίνει. Μετά είναι και θέμα του πώς το χειρίζονται εδώ τα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης, που λέω εγώ. Δηλαδή, το ότι ο Τσιτσάνης είναι Νο.1 στα ραδιόφωνα της Τζαμάικας, ας πούμε, δεν το ξέρει κανείς! Πρώτα ακούνε Τσιτσάνη και μετά Marley!
Σοβαρολογείς τώρα;;;
Βεβαίως.
Απλά απίστευτο. Να ρωτήσω τώρα, ποια ήταν η πρώτη συναυλία που παρακολούθησες στη ζωή σου;
Στην Ελλάδα; Λοιπόν, μόλις έπεσε η χούντα ήμουν : πρωτοετής το 1973-74 στη Νομική Θεσσαλονίκης, οι διορισμένοι εκεί, οι δικοί τους, έκαναν συναυλίες και σε μία από αυτές είχαν φέρει την Αλεξίου και -αν έχεις το θεό σου- φέρανε και τον δικό μας τον άλλον, τον Cat Stevens!...
Τι λες τώρα!
Και όμως. Και περιττό να σου πω ότι μου έχει μείνει αξέχαστη αυτή του η εμφάνιση στο Παλαί Ντε Σπορ και ήμουν μόλις 19 χρονών... απίστευτος ήχος. Στην αρχή ξεκίνησε με μία κιθάρα μόνος του και σε μία φάση ανοίγει πίσω η σκηνή και βγαίνει μία μπάντα... έπαθα «λα-λα», σου λέω, τελειώσαμε! Αργότερα στα τέλη της δεκαετίας του 70 είδα πολλά και διάφορα εκτός Ελλάδος. Είδα Queen στις Βρυξέλες, ας πούμε...
Ω, θεέ μου!...
...Σου λέω, είδα πολλά...
Ποιους Έλληνες rockers παραδεχόσουν περισσότερο τότε; Άλλωστε, είσαι κι εσύ πλέον ένα μεγάλο κεφάλαιο του εγχώριου rock...
Μα σου είπα μωρέ, πολλοί δηλώνανε ροκάδες και δεν... Έχω πρόβλημα με τις ταμπέλες. Ο Πουλικάκος πάντως μου άρεσε πάντα! Και μουσικοί όπως ο Ντάλλας, ο Τσιλογιάννης, που παίζανε σωστά... Ο Λαμπής και ο Θεολόγος Στρατηγός από τη μπάντα του Σαββόπουλου ήταν πολύ καλοί. Υπήρχαν αρκετοί...
Το πρώτο σχήμα που συμμετείχες στη ζωή σου ποιο ήταν;
Ήταν η Χαρούμενη Κουδουνίστρα. Και μάλιστα, η πρώτη μας συναυλία ήταν στην «Αβάνα», σ' ένα σινεμά στο Χολαργό, που πλέον έχει γίνει πολυκατοικία. Δικά μας κομμάτια. Είχαμε ένα πολιτιστικό σύλλογο που διοργάνωνε τότε happenings και συναυλίες, φασολάδα, κουλτούρα dinners και διάφορα φαγητά, όμως μας τον κλείσανε μετά...
Και από αυτούς γεννήθηκαν οι Μουσικές Ταξιαρχίες μήπως;
Οι Μουσικές Ταξιαρχίες είναι ένα σχήμα από το οποίο πέρασαν 20 μουσικοί και βάλε, όπως γνωρίζεις... Δεν ήταν ποτέ σταθερό σχήμα.
Ήσουν εξ αρχής τραγουδιστής ή πέρασες και από κάποιο όργανο του λόγου σου;
Στην αρχή έπαιζα κιθάρα.
Και πώς προέκυψε η πρώτη, ιστορική σύνθεση των Μουσικών Ταξιαρχιών λοιπόν; Σε ποια γειτονιά «βαράγατε»;
Θέλαμε να κάνουμε μία συναυλία στην «Αρχιτεκτονική», την παλιά που ήταν στη στοά του Απότσου, και τότε στο σχήμα εκείνο έπαιζε ο Κώστας ο Πολίτης που πέθανε αργότερα από ηρωίνη, δεν ξέρω αν τον θυμάσαι... όχι ο γνωστός Πολίτης. Και μάλιστα, ήταν αυτός που μ' έβαλε για πρώτη φορά στο τριπάκι ν' ακούσω κι ελληνική μουσική. Βλέπεις, τότε ήμασταν σκληροπυρηνικοί ως πιτσιρικάδες και ακούγαμε μόνο «ξένα». Αυτός μου άνοιξε τα μάτια, μου έμαθε τον Χιώτη με τα mambo και τα latin jazz του, και μ' έμαθε να κάνω τέτοιου είδους ενορχηστρώσεις... Όμως, δυστυχώς, λίγο πριν μας μπαγλαρώσουν στην Καρδίτσα, πέθανε. Αν ήταν και αυτός μαζί μας τότε, εδώ που τα λέμε, την είχαμε βαμμένη, θα πηγαίναμε ισόβια! Στην πρώτη κασέτα πάντως η σύνθεση περιείχε και μία κοπελιά με την οποία στις παραστάσεις μας κάναμε το σκετς που ονομάζαμε «Σεξ-Πυρ» και ήταν η φάση που πέφταμε πάνω σ' ένα τραπέζι γεμάτο πιάτα και μπαλαμουτιαζόμασταν και καλά...
Το θυμάμαι, σας είχα προλάβει το 1980 στην Πλάκα, όταν ακόμη δεν είχαν απαγορευτεί τα νυχτερινά μαγαζιά. Στη «Σοφίτα» έβλεπα τους Φατμέ που είχαν πρωτοβγεί και άνοιγαν για τον Ηρακλή Τριανταφυλλίδη και τη Λερναία Ύδρα, και στη Λύδρα ή στο Skylab εσάς...
Στο Skylab.
Μάλιστα. Αργότερα ήρθε η ανεξάρτητη παραγωγή στο «Disco Τσουτσούνι». Συνειδητά, ή επειδή δεν σας υπέγραφε καμία δισκογραφική λόγω του πρωτόγνωρα καυστικού περιεχομένου;;;
Όχι βρε, οι εταιρείες παρακαλούσανε να υπογράψουμε, με τόσο κόσμο που μαζεύαμε στις εμφανίσεις μας. Απλώς μάζεψα κάποια λεφτά και θέλησα να βγάλω αυτήν την κασέτα στην οποία έπαιζε ο Σπύρος Πάζιος, ο Δημήτρης Δασκαλοθανάσης που πλέον ζει στη Γαλλία, ένας Κνίτης στο πιάνο (γέλια) ονόματι Δημήτρης Παπανικολάου, τον οποίο μάλιστα δεν τον πιάσανε στην Καρδίτσα γιατί έμοιαζε με ηχολήπτη και τον είδαν έτσι σοβαρό και τον αφήσανε να φύγει... Ήταν ο Βάνης Βάρνας στο κλαρίνο και ο Δαούκης στο μπάσο, που αργότερα έγραψε μουσικές για τις ταινίες του Γιάνναρη. Μετά ήρθε ο Δρόλαπας στις κιθάρες...
Και ο Βέκιος στα τύμπανα;
Αυτός ήταν εξ αρχής.
Και ο «χορός» της κόντρας σας με το κράτος, να πούμε ότι ξεκίνησε με τη σύλληψη σας στις 19 Απριλίου του 1981 στην Καρδίτσα;
Και πριν είχαμε διάφορα, κυρίως με τις τοπικές αρχές του Χολαργού... Τότε τα πράγματα ήταν πολύ άγρια, πέρασε μία μικρή περίοδος όπου όλα μαλακώσανε και τώρα ξαναγύρισαν οι αγριότητες, όπως παλιά. Τώρα θα έλεγα είναι πολύ χειρότερα. Να φανταστείς, κάθε βδομάδα σχεδόν έχω δίκη. Και αυτή, και την επόμενη… Μιλάμε δεν καταλαβαίνουν τίποτα αυτοί εδώ, ξαναγυρίσαμε πίσω...
Και το χειρότερο είναι πως όλα πλέον γίνονται πίσω από μια βιτρίνα απόλυτα δημοκρατική...
Πράγματι. Βέβαια, για να λέμε και τα πράγματα με τ’ όνομα τους, τότε αντιμετωπίζαμε κατηγορίες πολύ πιο βαριές από αυτές που υπάρχουν σήμερα. Ο περιβόητος νόμος για την «Περιύβριση της Αρχής» ευτυχώς δεν υπάρχει πλέον, έχει καταργηθεί. Ήταν 3 χρόνια χωρίς δικαίωμα εξαγοράς. Βέβαια, ακόμη αντιμετωπίζουμε κατηγορίες όπως η «Προσβολή θρησκεύματος»... έχουμε διάφορα, ζωή να 'χουμε...
Η αθώωση σας πάντως στην περίπτωση της Καρδίτσας ήταν για την εποχή μία μεγάλη νίκη της ελεύθερης έκφρασης, νομίζω...
Δεν το συζητώ! Και πρέπει εδώ να σου πω κάτι που ξέρουν πολύ λίγοι: ό,τι έγινε, έγινε από κωλοφαρδία μεγάλη! Τυχαίνει ωραίος ο δικαστής που με αθώωσε στην έφεση που έγινε στη Λάρισα -γιατί πρωτόδικα καταδικαστήκαμε βαριά στην Καρδίτσα, φάγαμε δυόμισι χρόνια νομίζω- και μόλις ανέβηκε πάνω, κατεβάζει τον πρώτο μπάτσο που ήταν μάρτυρας κατηγορίας στα 2 λεπτά, βρίζοντάς τον κανονικά! «Εσύ, ρε χαφιέ, τι δουλειά είχες σε αυτή τη συναυλία, μήπως ακούς αυτού του είδους τη μουσική και δεν το ξέραμε;;;», του λέει και φυσικά εκείνος απαντά όχι. Δικαστής-καταπέλτης μιλάμε! Άρχισε να με ρωτάει για μουσικές, για τον Χατζιδάκι του οποίου είχα καταθέσει μία επιστολή, αφού ήταν μάρτυρας υπεράσπισης μου...
Απίστευτη ιστορία. Πώς κι έτσι όμως;;;
Μα, άκου: Με αθωώνει πανηγυρικά και μετά από μία εβδομάδα πεθαίνει ο άνθρωπος από καρκίνο! Κατάλαβες τώρα; Ο μάστορας σού λέει «σε λίγο την κάνω, οπότε να πάνε όλοι στο διάολο και θα κάνω αυτό που τραβά η ψυχή μου και θεωρώ σωστό»! Όμως το πιο σημαντικό της υπόθεσης είναι πως από τότε και με αυτή του την απόφαση, έχω γλιτώσει άπειρες καταδίκες μ' εφέσεις, αφού υπάρχει ως προηγούμενο αθώωσης υπέρ μου για φράσεις όπως το «γαμώ το Χριστό μου» και πολλές άλλες. Τρομερή ιστορία; Του χρωστάω πολλά, καλά να 'ναι, εκεί που είναι!!!
Να φανταστώ πως όταν το σχήμα σταμάτησε να έχει τη συνοχή της «ανέμελης παρέας», άρχισες να κυκλοφορείς τις δουλειές σου με το δικό σου όνομα; Ή ήταν απλά το ότι κανείς άλλος δε συνεισέφερε σε στίχους και μουσική πλέον;
Κοίτα, πάντα δουλεύαμε σαν παρέα, και ας μην υπήρξε ποτέ σταθερό σχήμα. Μπορεί τα τραγούδια να τα έγραφα πάντα εγώ, στίχους και μουσική, άλλα όλα τα παιδιά κι εγώ μαζί τα δουλεύουμε ενορχηστρωτικά ως παρέα - είναι αρχή μου αυτό. Υπήρξαν φορές που συνεργάστηκα με μουσικούς που δεν ήταν οι καλύτεροι στ' όργανο τους, όμως ήταν πολύ καλά παιδιά. Όσο για τ' όνομα, από την αρχή που υπογράψαμε συμβόλαιο με τη Μίνως/ ΕΜΙ, το «Μουσικές Ταξιαρχίες» ήταν ένα εύρημα ας το πούμε δικό μου, που το κατοχύρωσα στ' όνομαμου, δεν ήταν ονομασία group λοιπόν με την κλασική έννοια... Βασικά ήταν ο τίτλος του δίσκου και όχι της μπάντας. Για να καταλάβεις, την εποχή εκείνη ήταν στο σχήμα μας και ο Γιοκαρίνης. Όταν όμως αργότερα δεν τα βρήκαμε, πήγαμε με άλλη σύνθεση. Με τον Σπύρο Πάζιο πάλι, μία δουλεύουμε, μία χανόμαστε... τώρα είναι δημοσιογράφος για παράδειγμα, όμως είναι θέμα χρόνου να ξαναδούλεψουμε κάποια στιγμή παρέα. Δεν έχουμε τσακωθεί, που μπορεί να νομίζουν κάποιοι. Τώρα πάντως έχω νέο αίμα στην κιθάρα.
Πράγματι. Ο Πανούσης συγγραφέας; Γιατί όχι, θα μου πεις, αφού ανέκαθεν ήταν και στιχουργός, έτσι;
Είμαι λίγο απ' όλα. Βασικά πάντως είμαι χειριστής λόγου. Όμως αυτό που δεν έχω κάνει ακόμη, μια που είμαι νέος και ακμαίος και δεν έχω βρει τον επαγγελματικό μου προσανατολισμό, είναι συλλέκτης γυναικείων οργασμών!
Γιατί όχι;!; Ο Πανούσης ως ηθοποιός τώρα; Στον «Δράκουλα των Εξαρχείων» σ' έχω δει. Αλλού;
Συνήθως κάνω τον παπά, έχω κάνει αρκετά πράγματα. Στο «Προστάτης Οικογενείας», στο "Safe Sex", όμως και με τον Δαμιανό είχαμε κάνει τον «Ηνίοχο» που όμως δεν μπορέσαμε να ολοκληρώσουμε ποτέ... Και δικά μου έχω ετοιμάσει πολλά, απλώς δεν το έχω επιμεληθεί και κυκλοφορήσει προς το παρόν... Με τον Ζερβό πάντως δεν... (γέλια) δεν μας βγήκε αυτό που θέλαμε.
Πάμε στο κεφάλαιο «θεατρικός ηθοποιός σάτιρας»; Σε στυλ Χάρρυ Κλυνν ας πούμε ή Λαζόπουλου... Δυο κουβέντες για τον καθένα τους;
Προσωπικά δεν τους...
...Δεν θεωρείς ότι κάνουν κάπου το ίδιο πράγμα με σένα;
Όχι, δεν κάνουν το ίδιο πράγμα με μένα. Κοίτα να δεις: Η Σάτιρα στο θέατρο είναι μία αρχαία τέχνη που την έχουμε πάρει χωρίς να τη σπουδάσουμε, αλλά από τους «παππούδες» μας, δεν είναι μακριά τα χρόνια, 70 γενιές. Για μένα λοιπόν, η Σάτιρα έχει κάποιους κανόνες που εγώ τους θεωρώ απαράβατους! Όπως, λοιπόν, οι γιατροί έχουν τον Όρκο του Ιπποκράτη, έτσι οι καλλιτέχνες κι εμείς που σατιρίζουμε την επικαιρότητα έχουμε το Νόμο του Απόλλωνα, του οποίου ο πρώτος και σημαντικότερος όρος είναι ότι δεν συνεργαζόμαστε με το Κράτος και την Εξουσία. Άπαξ και δέχεσαι χρήματα από το Κράτος, πώς να... Εγώ, ας πούμε, το έχω αποφύγει και θα το αποφεύγω πάντα. Το θεωρώ γελοίο, ρε παιδί μου, να παίρνω λεφτά και χορηγίες από το Υπουργείο Πολιτισμού για να σατιρίσω το Υπουργείο Πολιτισμού! Δηλαδή, κοροϊδεύουμε την κοινωνία;;; Να γιατί δεν παίζω ποτέ και σε όλα αυτά τα φιλανθρωπικά και καλά, τα «αφιλοκερδώς» και τα συναφή, τα σιχαίνομαι. Αντιθέτως, τίμια, εφόσον είσαι κύριε μέσα στον καπιταλισμό, βάλε κι εσύ το εισιτήριο σου όπως και ο δίπλα, όποιος θέλει θα έρθει, όποιος δεν θέλει με γεια του και χαρά του. Αυτές οι αλλαξοκωλιές με την Εξουσία δεν μου αρέσουν, τέρμα. Άλλη δουλειά, ναι, κάνε, όχι όμως Σάτιρα. Αν και πιστεύω βαθιά ότι γενικά η Τέχνη δεν πρέπει να επιχορηγείται. Αυτή είναι η άποψη μου. Ο Χάρρυ Κλυνν είναι σπουδαίος...
Ευφυής, θα έλεγα...
Ναι, αλλά, ρε γαμώτο, μετά ξεπέφτουν στο διδακτισμό και στη σοβαροφάνεια, υποτιμώντας έτσι κάπου την Κωμωδία. Η Κωμωδία δεν έχει ανάγκη το άλλοθι της σοβαρότητας. Είμαστε σοβαροί οι κωμικοί, και μάλιστα πολύ πιο σοβαροί από τους «άλλους», άρα η σοβαροφάνεια περισσεύει. Άμα κάνεις Σάτιρα λοιπόν, δεν κάνεις μάθημα στους από κάτω. Ο αυτοσαρκασμός μάλιστα! (σ.σ.: που είσαι, Γιάννη μου!) Είναι το πρώτο και όλα τ' άλλα έρχονται.
Θανάσης Βέγγος;;;
Αυτοί είναι μεγάλοι! Τεράστιοι καλλιτέχνες. Και σου λέω να το δεις, αυτά θα ξαναβγούνε! Η δύσκολη μεταπολεμική Ελλάδα, μετά τον Εμφύλιο, ώθησε το 80% του ελληνικού πληθυσμού να θέλει να έρθει η εξουσία στο λαό κι έφαγε μία σφαλιάρα ΝΑ από τις μεγάλες δυνάμεις! Ε, όλη αυτή η πίκρα βγήκε στο πανί, στο θέατρο, στα τραγούδια, σε μία τρομερή Τέχνη που την βλέπουμε ακόμη και σήμερα φρέσκια! Τώρα λοιπόν που μας ψεκάζουν καθημερινά, ε, δεν μπορεί, θα βγει πάλι κάτι και από αυτό.
Μακάρι. Πάμε τώρα σε κάτι άλλο... Δεν είναι ότι ο Τζιμάκος σταμάτησε να δισκογραφεί που με απασχολεί, είναι το ότι ο Τζιμάκος γράφει πάρα πολύ σπάνια τραγούδια πια... Φταίει το ραδιόφωνο που σε απασχολεί ώρες ατελείωτες;
Όχι, αυτό δεν ισχύει. Τα έτοιμα τραγούδια είναι πάρα πολλά. Απλά από ένα σημείο και μετά, ντρέπομαι πλέον να βγουν σε CD. Το έχουν ξεφτιλίσει ΤΟΣΟ πολύ όλοι τους... Να, γι' αυτό έβγαλα τώρα 2 DVDs με δώρο την εφημερίδα! Το ανάποδο απ' ό,τι κάνουν όλοι. Έβγαλα το άχτι μου, μιλάμε! Μας ξεφτιλίζουν, ρε 'συ, όλα τζάμπα, τζάμπα, φτάνει πια! Οι εταιρείες με όλη αυτή τη βουτιά που έχει συμβεί στην αγορά της μουσικής, κάνουν αλητείες διαρκώς.
Το ξέρω. Γιατί λοιπόν δεν κάνεις κάτι μόνος σου, όπως τόσοι άλλοι;
Μα αυτό ακριβώς έκανα τώρα. Έχω μία εταιρεία δική μου, τη «Τζίμης Πανούσης - Αφιλοκερδώς Α.Ε.» και το κατάφερα τώρα, μετά από τόσο χρόνια. Απλά τη διανομή την έδωσα στην Sony BMG και τέρμα. Βέβαια, και αυτό το «όλα μόνος μου» έχει πάλι ένα τρομερό κόστος. Δεν μπορείς να κάνεις διαφήμιση βαρβάτη, κοστίζει πολλά. Να γιατί περίμενα να έχω εκπομπή σε ραδιόφωνο εδώ. Να έχω μία βάση επικοινωνίας του κάθε μου έργου με το κοινό, μα και μία βοήθεια με διαφημιστικά spots και τα συναφή. Άρα λοιπόν, τραγούδια υπάρχουν πολλά. Αυτόν τον καιρό ηχογραφούμε διαρκώς. Όμως και στο DVD ήδη που περιέχει παράσταση του 2000, έχει μέσα 8 ακυκλοφόρητα κομμάτια! Τα 6 από αυτά θα είναι στο επερχόμενο CD λοιπόν και θα συμπεριλαμβάνονται και κάποια ακόμη.
Καλή φάση! Σου εύχομαι καλή δύναμη, θα σου αναφέρω τώρα 2 κολοσσούς της Κωμωδίας και θέλω να μου πεις ποιον προτιμάς και γιατί: Charlie Chaplin και Buster Keaton!
Buster Keaton με τα μπούνια!
Έτσι! Ήμουν σίγουρος, αλλά ήθελα να το ακούσω από το στόμα σου! Το ήξερα!
Δεν τον γουστάρω τον Chaplin, ρε 'συ, είναι ψεύτης, ήταν ο Νταλάρας του Hollywood!
Ξέρω τι εννοείς. Όχι βέβαια πως δεν έχει παίξει και κάποιους απίστευτους ρόλους και gags, όμως...
Έλα ρε 'συ, OK, όμως δεν υπάρχει σύγκριση για μένα. Ο Keaton ήταν ιδιοφυής, χαρισματικός και πολύ μπροστά από την εποχή του. Τον πολέμησε άγρια το σύστημα και όμως αυτός έκανε πράγματα τεχνολογικά που το Hollywood ακόμη δεν τα έχει ξεπεράσει. Ο Spielberg ακόμη ψάχνεται...
Και το ξέρεις βέβαια ότι πέθανε «στην ψάθα»... φτωχός κι έρημος...
Ε, δεν το ξέρεις. Όλοι αυτοί... Και ο δικός μας, ο Αυλωνίτης που στο τέλος της ζωής του έκοβε εισιτήρια στην είσοδο του θεάτρου; Άστα...
Για τον Jim Carey τι λες;;;
Εντάξει μωρέ... Υπερβολικός. Έχει ταλέντο άλλα κάνει διαρκώς σάχλες...
Θέλω την άποψη σου τώρα για το ότι ο ελληνικός κινηματογράφος των δεκαετιών του '50-'60 απέχει ποιοτικά τόσα έτη φωτός απ' οτιδήποτε άλλο έχει επιδείξει από τότε έως και σήμερα, και πόσο μάλλον στην κωμωδία. Οι εξαιρέσεις ελάχιστες. Εν μέρει μου απάντησες πριν, βέβαια...
Ναι, έτσι είναι, και το φαινόμενο είναι καθαρά κοινωνικό. Αφού η τωρινή κατάσταση είναι χάλια, και η μουσική και ο κινηματογράφος μας θα είναι αντίστοιχα χάλια, εκτός οπό κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις όπως πολύ σωστά είπες κι εσύ. Έπειτα, αν δεν έχουμε βιομηχανία, πώς θα γίνει; Τώρα δεν έχουμε βιομηχανία μουσικής. Μηδέν! Ποιος θα βγει λοιπόν; Πρέπει να υπάρξει κι ένα αντίστοιχο κοινωνικό αντίκρισμα πρώτα.
Όλο και περισσότεροι, ακόμη και δημοφιλέστατοι καλλιτέχνες στην Ελλάδα μα και στο εξωτερικό, προτιμούν ν' απέχουν από τιε πολυεθνικές και να χειρίζονται ολομόναχοι τον επόμενο δίσκο τους πλέον.
Έτσι πρέπει. Μα από ένα σημείο και μετά είναι ντροπή! Γι' αυτό κι εξαφανίστηκα δισκογραφικά 13 ολόκληρα χρόνια. Δεν ήθελα να δώσω τη δουλειά μου για ψίχουλα! Δεν το δέχομαι κάτι τέτοιο. Αφού και τώρα θέλω να προσέξω το τι θα γίνει με τη διανομή, τα νούμερα, ξέρεις...
Έτσι. Αν ξέρω, λέει... Πες μου τώρα, ειλικρινά, τη σχέση σου με το Heavy metal. Ειλικρινά.
Πάντα με συγκινούσε και με συγκινεί. Και ιδίως όταν «μπαλαντεύει». Εκεί βγαίνουν αριστουργήματα. Έχω συνεργαστεί με πολλούς μεταλλάδες, άλλωστε κι εγώ ήμουν κάποια στιγμή, στα πρώτα μου groups κυρίως. Είχα κάτι τύπους, μιλάμε, που φοβόσουν να βγεις έξω μαζί τους το βράδυ (γέλια). Και με το που πηγαίναμε για συναυλία, τους άκουγες στο τηλέφωνο να μιλάνε στη μαμά τους «μανούλα μου όλα καλά, μην ανησυχείς» και τα τοιαύτα... Καμία σχέση με το παρουσιαστικό τους δηλαδή. Και ήταν αυτοί οι ίδιοι, βέβαια, που είχαν βαλθεί να κάνουν κόντρες για το ποιος θα κάνει το πιο γρήγορο solo στην κιθάρα, ακόμη και από τηλεφώνου. Εγώ δεν μπήκα ποτέ σε αυτό το τριπάκι... Μιλάμε για μαύρη λύσσα,
θυμάμαι. Μόλις εμφανίστηκε ο Malmsteen ειδικά, μας πήρε ο διάολος, αρχίσανε όλοι τους να τον «κυνηγάνε» και κάπου χάθηκε η μπάλα...
Ακριβώς.
Βέβαια προϋπήρχε ο Al Dimeola και πιο πριν ακόμη ο Alvin Lee στο Woodstock...
Βλέπεις όμως ότι τελικά δεν είχαν νόημα όλα αυτά. Η γρηγοράδα δεν είναι το παν. Δεν είναι Γυμναστική η Τέχνη.
Θα εμφανιστείς πουθενά με το καλό, το 2009;
Κατά πάσα πιθανότητα... Πάντως θα κάνουμε σίγουρα μία συναυλία...
Θα συμμετέχει ο Νταλάρας;
Ε, βέβαια! (γέλια)
Αν δεν υπήρχε, δεν ξέρω τι θα έκανες...
Ο Νταλάρας δεν ξέρω τι θα έκανε! Γιατί είναι σαφές ότι θα μείνει στην ιστορία μόνο για την κόντρα που είχε μαζί μου! (γέλια)
Μήπως έβαζες στο μάτι και τον Σαββόπουλο;
Τον Διονύση; Όχι, έχει γράψει πολύ καλά τραγούδια.
Έχει γράψει απίστευτα πράγματα! Και σε στιχουργός υπήρξε μοναδικός. Συναυλία λοιπόν, όχι παραστάσεις φέτος;;;
Θα το δούμε και για παραστάσεις. Η συναυλία πάντως θα είναι σε άλλο ύφος, ακουστικό, και θα μεταδοθεί και από το ραδιόφωνο εδώ, απευθείας. Περιμένουμε κι ένα παιδάκι τώρα και όπως καταλαβαίνεις, να πάνε όλα καλά με αυτό και όλα τα υπόλοιπα τα βρίσκουμε... Σε 2 μήνες με το καλό θα γεννηθεί.
Σοβαρά; Άντε, καλή δύναμη και καλή τύχη. Μία ερώτηση τώρα που ήθελε να σου απευθύνω ο φίλος μου ο Μάνος, την οποία πραγματικά θεωρώ μοναδική: Την αγαπάς ακόμη γαμώ το Χριστό σου;;;
Ναι, πολύ! (χαμογελά) Την ξέρω από 16 χρόνων.
Ιστορικό πρόσωπο λοιπόν.
Βέβαια.
Προσωπικά πάντως λατρεύω το «Ένα Τραγούδι για το Χειμώνα» και θα ήθελα να μου πεις τις συνθήκες κάτω από τις οποίες το εμπνεύστηκες...
Μετά από μία πολύ έντονη συζήτηση που είχα με την Πάολα (σ.σ.: η γνωστή τραβεστί)... Σ' ένα φεστιβάλ κόμματος ήταν, θυμάμαι...
Τέλος, τρεις ερωτήσεις που πάντα ήθελε να σου κάνει ο διευθυντής σύνταξης του Metal Hammer, ο φίλος μου ο Κώστας: 1) Πόσο επικίνδυνα είναι τα δέντρα για την πόλη του Νικήτα;
(Γέλια) Ευτυχώς υπάρχει ένα καλό σημείο -δεν θα το αποκαλύψω- που φυτρώνουν τα δέντρα πάνω στο σώμα του Νικήτα - έχει καλό λίπασμα!
2)Λες πως μικρός έπεσες στον Λάκκο με τα Αστεία. Πιστεύεις ότι αυτό εξοργίζει ακόμη τους «μικρούς» του δημοσίου βίου μας;
Ναι, η έλλειψη χιούμορ είναι το βασικό χαρακτηριστικό όλων αυτών που ενοχλούνται...
3)«Η εξέγερση χωρίς χιούμορ μοιάζει με στριμμένη γεροντοκόρη που δεν τη χορεύει κανείς», έχεις πει κάποια στιγμή. Για σχολίασε το για εμάς αυτό.
Αυτός ο νεοχριστιανισμός που έχει έρθει, είχε ως πρώτο του μέλημα ν' αφαιρέσει το χιούμορ ενώ οι ίδιοι οι παπάδες είναι για τις Αποκριές μεταφορικά. Τους βλέπουμε ν' αποκαλύπτονται κάθε τόσο, είναι παιδεραστές, χαμηλότατου επιπέδου, αυτός ο Χριστιανισμός μας έχει κάνει μεγάλη ζημιά, μας έχει καταστρέψει. Το άλλο το ξέρεις;;; Ο Αλογοσκούφης πριν φύγει, έκανε ένα νομοσχέδιο που επιτρέπει πλέον σε όλα τα παρακλάδια της Εκκλησίας ν' ασχολούνται με τη μπίζνα! Τι έκαναν μέχρι τώρα τα μοναστήρια δηλαδή, όπως το Βατοπέδι; θα δεις τώρα τι έχει να γίνει. Κάθε παρεκκλήσι, κάθε ναός και κάθε Μητρόπολη της ελληνικής επικράτειας θα έχει δικαίωμα να στήσει spa, ξενώνες, πισίνες... Μας πήρε ο διάολος. Εδώ, ρε 'συ, ο Εφραίμ τελικά δικάζεται για τροχαία παράβαση και μόνο! Έκλεψε τα κέρατα του, δισεκατομμύρια ευρώ, και του προσάπτουν μόνο αυτό! Αν είναι δυνατόν... Όμως, που θα πάει, κάποια στιγμή θα επιστρέψουμε στα δικά μας τ' αποκριάτικα, τα ειδωλολατρικά.
Νικόλας Άσιμος .Ένας μπαγάσας στο φαλημέντο του κόσμου .
Νικόλας Άσιμος :Τι να πω .Τα λόγια του είναι περιττά .Η μουσική του έχει γίνει σύμβολο για πολλούς ανθρώπους σαν και μένα και έχει δείξει το δρόμο της αληθινής ζωής σε μεγάλο αριθμό ανθρώπων οι οποίοι δεν έγιναν θύματα της προπαγάνδας του Παπαδόπουλου και του Πατακού και οι οποίοι δέχτηκαν να θυσιαστούν για τα ιδανικά της ελευθερίας και την πάταξη της Δικτατορίας .Ο Άσιμος δεν είναι πολύ γνωστός στις μέρες μας και αυτό αποτεέι συνισταμένη πολλών συνιστσών .Μερικές απο αυτές είναι η προγγραματισμένη προπαγάνδα εναντίον του από δεξιές κυρίως κυβερνήσεις και η μη προστασία του ούτε από την κομματοποιημένη αριστερά που πλέον τον υμνεί . Αλλή συνιστώσα αποτελέι ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου ο οποίος αν και υποδυόταν τον φίλο του , μετά τον θάνατό του πήρε τα περισσότερα τραγούδια του και τα έκανε τις μεγαλύτερες επιτυχίες του .Ακόμα οι περισσότεροι "νεοέλληνες" προτιμούν να ακούν τις Αμερικανιές και αμερικανοποιημένα ελληνικά τραγούδια .
Εγώ ξέρω και κρατάω για τον εαυτό μου πως ο Νικόλας είναι μια ψυχή που θυσιάστηκε για έναν καλύτερο κόσμο , που ήταν διαφορετικός που μαχήθηκε με την εξουσία που έγινε πρότυπο στις καρδιές μας .Ας μην τον ξέρουν οι σημερινοί νέοι ας ακούν λίνκιν παρκ , ούτως ή άλλως ούτε αυτός ήθελε ποτέ την δόξα .Δεν μπορώ να γράψω άλλο πάλι συγκινήθηκα, όπως κάθε φορά που ακούω τα μεγάλα τραγούδια αυτού του μεγάλου ρόκερ και επαναστάτη .Σας παραθέτω μερικά τραγούδια του και σας ενημερώνω πως η φλόγα του δεν θα σταματήσει να καίει ποτέ .Ακόμα και αν αυτοκτόνησε , ακόμα και αν τον καταστρέψανε ακόμα και αν οι νέοι απαθείς Έλληνες τον αγνοούν , ξέρω πως ακόμα υπάρχουμε κάποιοι ρομαντικοί που ακόμα μας συγκίνει .Να σε καλά εκεί πάνω ρε μπαγάσα .
Λοιπόν τα βίντεο είναι κάτω στο τέλος μετά το ιστορικό σημείωμα που ακολουθεί .
-Daskalenko7 Δημήτρης Δασκαλάς -
Βιογραφία Ο Νικόλας Άσιμος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 20 Αυγούστου του 1949 από γονείς Κοζανίτες. Μικρός υπήρξε αρκετά φιλομαθής. Το 1967 γράφεται στη Φιλοσοφική σχολή του Α.Π.Θ.. Τα χρόνια της φοιτητικής του ζωής ασχολήθηκε ενεργά με το θέατρο, ενώ παράλληλα έγραφε τραγούδια και τραγουδούσε σε μπουάτ. Συχνά είχε προβλήματα με την αστυνομία: ήταν η περίοδος της Χούντας και της λογοκρισίας που αυτή επιβάλει.
Το 1973 φεύγει από τη Θεσσαλονίκη και πηγαίνει στην Αθήνα. Συνεχίζει να ασχολείται με το θέατρο και τελειώνει μια ιδιωτική σχολή Δραματικής Τέχνης. Γράφει τραγούδια τα οποία δε δισκογραφεί επίσημα, αλλά τα γράφει μόνος του σε κασέτες τις οποίες πουλάει σε διάφορους δρόμους της Αθήνας. Δίνει ακόμα μουσικές παραστάσεις σε μπουάτ της Πλάκας, και συνεργάζεται με καλλιτέχνες όπως ο Γιάννης Ζουγανέλης, ο Σάκης Μπουλάς, ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας και η Κατερίνα Γώγου. Το 1976 απέκτησε μία κόρη από την σχέση του με την Λίλιαν Χαριτάκη, εκτός γάμου.
Η πρώτη του συμμετοχή στη δισκογραφία ήταν το 1974 με το single Ρωμιός-Μηχανισμός σε ηλικία 25 χρόνων. Το 1977 φυλακίστηκε προσωρινά μαζί με άλλους 5 εκδότες και συγγραφείς. Αποφυλακίστηκαν και οι 5 μετά από πρωτοβουλία του Διονύση Σαββόπουλου. Το 1978 κατατάχτηκε στον στρατό. Ωστόσο δεν υπηρέτησε, αλλά πήρε απαλλαγή στράτευσης για ψυχολογικούς λόγους (έπασχε από ένα είδος σχιζοφρένειας). Την περίοδο 1980 - 1981 έγραψε το βιβλίο του Αναζητώντας Κροκάνθρωπους, το οποίο δεν εκδόθηκε επίσημα, αλλά κυκλοφόρησε από τον ίδιο σε φωτοτυπημένα αντίγραφα. Τα τελευταία χρόνια, και μετά τον θάνατό του, το βιβλίο αυτό έχει κυκλοφορήσει και από εκδοτικό οίκο.
Το 1982 κυκλοφόρησε το πρώτο του δίσκο μακράς διάρκειας με τίτλο Ο Ξαναπές. Μελοποίησε το "Ουλαλούμ" του Γιάννη Σκαρίμπα. Το 1987 κατηγορήθηκε άδικα για το βιασμό μίας κοπέλας και οδηγήθηκε για λίγο στο ψυχιατρείο. Το γεγονός αυτό είχε σημαντικές συνέπειες στη ψυχολογία του και στις 17 Μαρτίου του 1988 κρεμάστηκε στο σπίτι του, που ονόμαζε χώρο προετοιμασίας. Πέθανε σε ηλικία περίπου 39 χρόνων.
Επίσης, πληροφορίες λένε ότι είχε φτιάξει ένα είδους ημερολόγιο, στο οποίο κατέγραφε τις τελευταίες 15 ημέρες. Σε αυτές τις 15 ημέρες έψαχνε κάτι που θα του "έδινε" λόγο να ζει. Σε όλες τις ημέρες είχε σημειώσει Χ (δηλαδή ότι δεν έβρισκε) και στην 15η ημέρα σημείωσε επίσης X, όπου και αυτοκτόνησε. Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι ο θάνατός του, η αυτοκτονία του, ήταν σαν προγραμματισμένα.
[Επεξεργασία] Δισκογραφία Οι "παράνομες κασσέτες", όπως ήθελε ο ίδιος να τις ονομάζει, λόγω του στιχουργικού τους περιεχομένου, ηχογραφήθηκαν σε σπίτια ή άλλους κατάλληλους (ή μη) τόπους με διάφορους μουσικούς και διακινούνταν "υπόγεια" μέσω του ίδιου του καλλιτέχνη ή φίλων του, αποφεύγοντας έτσι την εκμετάλλευση των συνθέσεών του από τις δισκογραφικές εταιρίες. Όταν ήταν εν ζωή, ηχογράφησε, πλην των κασετών, ένα single με 2 τραγούδια και ένα δίσκο και συμμετείχε και σε δίσκο του Βασίλη Παπακωνσταντίνου με 5 δικές του συνθέσεις. Οι υπόλοιπες εκδόσεις τραγουδιών του είναι μεταθανάτιες.
- 1974, Ρωμιός- Μηχανισμός, single.
- 1978, Παράνομη κασέτα Νο.000001 "Κασέτα με το βαρέλι που για να βγει το σπάει"
- 1979, "Τριπλή κασέτα μπελά με χωρίς ταμπέλα" που περιέχει:
- Παράνομη κασέτα No.000002 "Είμαι παλιάνθρωπος"
- Παράνομη κασέτα No.000003 "Γιατί φοράς κλουβί"
- Παράνομη κασέτα No.000004 "Κλάστε ελευθέρως"
- 1982, Ο Ξαναπές. Συμμετέχουν ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου και η Χάρις Αλεξίου.
- 1986, "Τριπλή κασέτα" που περιέχει:
- Παράνομη κασέτα No.000005 "Ο Σάλιαγκας"
- Παράνομη κασέτα No.000006 "Η Ζαβολιά"
- Παράνομη κασέτα No.000007 "Πάλι στην Ξεφτίλα"
- 1987, Παράνομη κασέτα No.000008 "Το Φανάρι του Διογένη"
- 1987, Συμμετοχή με 5 τραγούδια στο δίσκο "Χαιρετίσματα" του τραγουδιστή Βασίλη Παπακωνσταντίνου.
- 1988, Συμμετοχή στο δίσκο "Ήχοι του Χειμώνα" με το τραγούδι "Πάλι στην ξεφτίλα".
- 1989, "Το Φανάρι του Διογένη". Ο δίσκος αυτός κυκλοφόρησε μετά θάνατον και περιέχει κομμάτια από την Παράνομη κασέτα No.000008 με μερικές απουσίες λόγω παρέμβασης από την δισκογραφική εταιρία. Συμμετέχει η Σωτηρία Λεονάρδου.
- 1992, "Στο φαλημέντο του κόσμου". Μετά θάνατον. Περιέχει επιλογές από τις παράνομες κασέτες. Συμμετέχει ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου.
- 1997, Το συγκρότημα Magic de Spell διασκευάζει το τραγούδι "Μπαταρία" του Νικόλα Άσιμου στο cd single τους "Ο Φόβος έχει όνομα".
- 1997, Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου διασκευάζει 5 τραγούδια του Νικόλα Άσιμου στο δίσκο "Πες μου ένα ψέμα ν' αποκοιμηθώ".
- 2000, Το συγκρότημα Ενδελέχεια διασκευάζει το τραγούδι "Μπαγάσας" του Νικόλα Άσιμου στο Cd single τους "Καθρέφτης".
- 2002, Συλλογή (2 Cd) ονομαζόμενη "Βιομηχανία του πεζοδρομίου" με επιλογές από τις παράνομες κασέτες του Νικόλα Άσιμου.
[Επεξεργασία] Παράνομη κασέτα Νο.000001: "Kασέτα με το βαρέλι που για να βγει το σπάει" Κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 1978 και ήταν η πρώτη κασέτα του είδους που κυκλοφόρησε ο Νικόλας Άσιμος. Περιέχει τα τραγούδια:
- ΠΛΕΥΡΑ Α'
- Μηχανισμός
- Ρωμιός
- Παπάς
- Τιράντες
- Σιόρ ιδιοκτήτης
- Βαρέλι, πιάστηκα σκοινί κορδόνι
- Θα το δείξει κι ο καιρός
- ΠΛΕΥΡΑ Β'
- Δεν πα να μας χτυπάν
- Θανάσαινα
- Έλα κουτέ
- Καλέ στρατιώτη
- Σαν θα με καλέσει η πατρίδα
- Μην καρτεράτε
- Παράτα τα
[Επεξεργασία] Παράνομη κασέτα No.000002: "Είμαι παλιάνθρωπος" Το πρώτο μέρος της "Τριπλής Κασέτας μπελά με χωρίς ταμπέλα" κυκλοφόρησε το φθινόπωρο του 1979. Περιέχει τα τραγούδια:
- ΠΛΕΥΡΑ Α'
- Ουλαλούμ
- Σαν στα παραμύθια
- Σχιζοφρενοβλαβίωση
- Η γαλανόλευκος (Μάρτης '78 Κρήτη)
- ΠΛΕΥΡΑ Β'
- Είμαστε τρομοκράτες
- Κουρδίστε χαμάλη
- Να μην αρχίσεις να ξεφτάς
- Γιουσουρούμ
[Επεξεργασία] Παράνομη κασέτα No.000003: "Γιατί φοράς κλουβί" Το δεύτερο μέρος της "Τριπλής Κασέτας μπελά με χωρίς ταμπέλα" κυκλοφόρησε το φθινόπωρο του 1979. Περιέχει τα τραγούδια:
- ΠΛΕΥΡΑ Α
- Της κολοφωτιάς
- Της επανάστασης
- Χαμογελα
- ΠΛΕΥΡΑ B
- Με μπαταρία
- Μορο
- Μαραθωνοδρόμος
- Ιδιαίτερος χαβάς
[Επεξεργασία] Παράνομη κασέτα No.000004 "Κλάστε ελευθέρως" Το τρίτο μέρος της "Τριπλής Κασέτας μπελά με χωρίς ταμπέλα" κυκλοφόρησε το φθινόπωρο του 1979. Περιέχει τα τραγούδια:
- ΠΛΕΥΡΑ Α'
- Πανηγύρι
- Ματογυάλια
- Την αντίσταση βαρέθηκα
- Μου λες πως σε παραμελώ
- ΠΛΕΥΡΑ Β'
- Πουτσόμουνο-Sonata Amanes-Mουνακόπουτσα
- Στων συντρόφων μου τις μύτες
- Το φανάρι
- Παράτα τα
[Επεξεργασία] Ο Ξαναπές Ο Ξαναπές LP, Νικόλας Άσιμος Κυκλοφόρησε Νοέμβριο 1982 Ηχογραφήθηκε Είδος Ελληνικό ροκ Διάρκεια Εταιρεία Παραγωγή ΜΙΝΟΣ Παραγωγός {{{παραγωγός}}} Δισκογραφία Ο "Ξαναπές" ήταν ο πρώτος δίσκος του Νικόλα Άσιμου και ο μοναδικός που κυκλοφόρησε όσο ζούσε (Νοέμβρης 1982 - ΜΙΝΟΣ).
- ΠΛΕΥΡΑ Α'
- Άμα σε λέγαν Βάσω (Μαζί με το Νικόλα, η Χάρις Αλεξίου)
- Πιάστηκα σκοινί κορδόνι (Ερμηνεύει ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου)
- Βαρέθηκα
- Σχιζοφρενοβλαβίωση
- Της επανάστασης (Μαζί με το Νικόλα, ο Β. Παπακωνσταντίνου)
- ΠΛΕΥΡΑ Β'
- Ένας απάτσι στα pubs
- Κάνε μου μπα
- Το παπάκι (Μαζί με το Νικόλα, η Χάρις Αλεξίου)
- Θα το δείξει ο καιρός
- Σεισμός (Με τη συνοδεία λαϊκών οργάνων και φωνών)
[Επεξεργασία] Παράνομη κασέτα No.000005: "Ο Σάλιαγκας" Το πρώτο μέρος της "Τριπλής Κασέτας " κυκλοφόρησε το 1986. Περιέχει τα τραγούδια:
- ΠΛΕΥΡΑ Α'
- Καυσαεριώδεις θυμιάσεις (Η αρκούδα)
- Χανι μπανι
- Λάντζα γιόγκα
- Στην πιο σκληρή σου φάμπρικα
- Δεν αποκαρδιώθηκα
- Ο σάλιαγκας
- Καμιά φορά
- ΠΛΕΥΡΑ Β'
- Δεν μου 'χει μείνει φωνή
- BLUES μπουζ
- Μου βγήκες στο μπαλκόνι
- Παξιμαδάκι
- Όλα τα 'χαμε
[Επεξεργασία] Παράνομη κασέτα No.000006: "Η Ζαβολιά" Η Παράνομη κασέτα No.000006 είναι το δεύτερο μέρος της "Τριπλής Κασέτας" που κυκλοφόρησε ο Νικόλας Άσιμος το 1986. Περιέχει τα τραγούδια:
- ΠΛΕΥΡΑ A'
- Σταυραϊτέ
- Τη φάτσα μου την έδειξαν
- Θα σου κλέψω το σακκάκι
- Ο άτριχος πίθηκος
- Στο φαλημέντο
- ΠΛΕΥΡΑ Β'
- Τα αδιέξοδά σου
- Πινακωτή
- Ο μπουμπούνας
- Η ζαβολιά
- Βενσερέμος
- Όλοι δηλώνετε ιδιότητα
[Επεξεργασία] Παράνομη κασέτα No.000007: "Πάλι στην Ξεφτίλα" Το τρίτο μέρος της "Τριπλής Κασέτας" κυκλοφόρησε το 1986. Περιέχει τα τραγούδια:
- ΠΛΕΥΡΑ A'
- Είσαι παιδί ωραίο
- Τα βλαχαδερά
- Δωμάτιο στο Άμστερνταμ
- Ούζα
- Τι να πει γυναίκα
- Πάλι στην ξεφτίλα
- ΠΛΕΥΡΑ Β'
- Τραβεστί
- Μάρα
- Σε ζελοφάν
- Σα το Δευκαλίωνα
- Πως θες να πάμε μαζί
[Επεξεργασία] Παράνομη κασέτα No.000008 Η "Παράνομη κασέτα No.000008", τελευταία κασέτα που κυκλοφόρησε ο Νικόλας Άσιμος σε δικιά του παραγωγή. Κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 1987 και περιέχει τα τραγούδια:
- ΠΛΕΥΡΑ Α'
- Μπαγάσας
- Πανηγύρι
- Ουλαλούμ
- Λίνα
- Δεν θέλω καρδιά μου να κλαις
- Τρομοκράτες
- ΠΛΕΥΡΑ Β'
- Πας φιρί-φιρί
- Ωϊμέ
- Εγώ με τις ιδέες μου
- Μπαταρία
- Γιουσουρούμ
- Πολεμάτε κοιμισμένα
- Το φανάρι του Διογένη
[Επεξεργασία] Το Φανάρι του Διογένη "Το Φανάρι του Διογένη", εκτός της λαϊκής ονομασίας του γνωστού Αθηναϊκού μνημείου του Λυσικράτη, είναι και ο τίτλος δίσκου του Νικόλα Άσιμου. Κυκλοφόρησε το 1989, μετά το θάνατό του.
Τα τραγούδια είχαν ηχογραφηθεί στην Παράνομη κασέτα Νο.000008:
- ΠΛΕΥΡΑ Α'
- Μπαγάσας
- Λίνα
- Εγώ με τις ιδέες μου (Τραγουδάει η Σωτηρία Λεονάρδου)
- Γιουσουρούμ
- ΠΛΕΥΡΑ Β'
- Δε θέλω καρδιά μου να κλαις
- Το φανάρι του Διογένη (Μαζί με το Νικόλα, η Σωτηρία Λεονάρδου)
- Πας φιρί φιρί
- Ωϊμέ (Μαζί με το Νικόλα, η Σωτηρία Λεονάρδου)
- Ουλαλούμ (Ποίηση Γιάννη Σκαρίμπα)
[Επεξεργασία] Στο φαλημέντο του κόσμου Μεταθανάτια έκδοση τραγουδιών του Νικόλα Άσιμου, επιλεγμένων από τις παράνομές του κασέτες.
- ΠΛΕΥΡΑ Α'
- Ο άτριχος πίθηκος
- Πας φιρί - φιρί
- Όλοι δηλώνετε ιδιότητα
- Το μπλουζ του κουδουνιστή
- Στο φαλημέντο του κόσμου
- ΠΛΕΥΡΑ Β'
- Γιουσουρούμ
- Μάρα
- Μπαταρία
- Θα σου κλέψω το σακάκι
[Επεξεργασία] Βιομηχανία του πεζοδρομίου Βιομηχανία του πεζοδρομίου είναι ο τίτλος επιλεγμένων τραγουδιών του Νικόλα Άσιμου, που κυκλοφόρησαν το 2002 σε μια προσπάθεια να γίνει το έργο που άφησε στις παράνομες κασέτες του διαθέσιμο στο ευρύ κοινό.
Περιεχόμενα
- CD 1
- Είσαι παιδί ωραίο
- Τα βλαχαδερά
- Δωμάτιο στο Amsterdam
- Ούζα
- Τι πα' να πει γυναίκα
- Πάλι στην ξεφτίλα
- Τραβεστί
- Mάρα
- Σε ζελοφάν
- CD 2
- Η αρκούδα
- Χάνι Μπάνι
- Λάντζα Γιόγκα
- Στην πιο σκληρή σου φάμπρικα
- Δεν αποκαρδιώθηκα
- O σάλιαγκας
- Καμιά φορά
- Δεν μου 'χει μείνει φωνή
- To blues του κουδουνιστή
- Μου βγήκες στο μπαλκόνι
- Άσιμος, Νικόλας (2000). Αναζητώντας Κροκανθρώπους. Αθήνα: Εκδόσεις Βιβλιοπέλαγος. ISBN 960-7280-14-8. Το βιβλίο αυτό είχε αρχικά κυκλοφορήσει από τον ίδιο τον Άσιμο σε φωτοτυπημένα αντίγραφα.
- Πληροφορίες από τις παράνομες κασέτες.
- Αλλαμανής, Γιώργος (2000). Δίχως Καβάντζα Καμιά: Βίος και Πολιτεία του Νικόλα Άσιμου. Αθήνα: Εκδόσεις Λιβάνης Α.Α.. ISBN 9601401741.
- Μπαγέρης, Δημήτρης (1999). Ο Διάσημος Νικόλας Άσιμος. Αθήνα: Εκδόσεις Σιγαρέττα-Οδός Πανός. ISBN 9789607716378.
- Νταλούκας, Μανώλης (2006). Ελληνικό ροκ. Αθήνα: Εκδόσεις Άγκυρα. ISBN 9789604223862.
